Μια φορά και ένα καιρό ζούσαν στην ίδια πόλη ,στην ίδια γειτονιά η Αλήθεια και το Ψέμα .Η Αλήθεια είχε ένα μεγάλο και ευρύχωρο σπίτι με μεγάλα και ανοιχτά παράθυρα που άφηναν το φως του ήλιου να το διαπερνά και να το θερμαίνει όλες τις εποχές του χρόνου .Ο κήπος της ήταν πάντα γεμάτος όμορφα λουλούδια και δένδρα, που έφτιαχναν γλυκούς καρπούς έτοιμους να τους δοκιμάσει ο κάθε ένας που θα διάβαινε την πόρτα της και το τραπέζι ήταν πάντα στρωμένο με δεκάδες εδέσματα και γλυκίσματα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη για όποιον ήθελε να τα γευτεί .Παρ όλα αυτά η Αλήθεια δεν είχε πολλούς φίλους ,το ζεστό και φιλόξενο σπίτι της δεν ήταν αρκετό για να τραβήξει τους επισκέπτες.Η Αλήθεια έκανε παρέα μόνο με την Ειλικρίνεια .Ήσαν αγαπημένες φίλες και κάθε μέρα χρόνια τώρα, έπιναν αντικριστά το τσάι τους χαμογελώντας η μια στην άλλη ,κάνοντας όνειρα πως κάποτε θα γίνει αγαπητή και θα γεμίσει το σπίτι της από κόσμο που θα έρχεται να την επισκεφθεί και να δεχθεί τις σοφές συμβουλές της.
Το Ψέμα αντίθετα είχε μικρο και θλιβερό σπίτι με μικρά παράθυρα ερμητικά κλειστά και σκούρα τζάμια που εμπόδιζαν το φως να εισέλθει και το κρατούσε κρύο ,παγωμένο και σκοτεινό ,γι αυτό και έμοιαζε απίστευτα αφιλόξενο. Και όμως δεν του έλειπαν οι φίλοι καθημερινά .Το Ψέμα δεν άδειαζε από τους επισκέπτες ,κόσμος πολύς πήγαινε και ερχόταν και ζητούσε τις ιδέες του και εκείνο με καμάρι επαίρονταν για την εξυπνάδα που είχε να καθοδηγεί τους φίλους του .Έτσι σε λίγο καιρό η πόλη γέμισε με ανθρώπους που καθοδηγούμενοι από το Ψέμα έγιναν και εκείνοι ψεύτικοι σαν και αυτό και ήρθαν και άλλοι και έγιναν κι εκείνοι το ίδιο και γέμισε ο κόσμος όλος ψέματα. Έπαιζαν και διάφορα παιχνίδια όλοι μαζί και τα αγαπημένα τους ήταν το "σκοτεινό δωμάτιο" ,η "κρεμάλα ", η "τυφλόμυγα " το "κλέφτες και αστυνόμοι ","το σπασμένο τηλέφωνο" και το "μάντεψε ποιος ".Πολλοί που έπαιζαν αυτά τα παιχνίδια παρ όλο που τσακίζονταν, μάτωναν και πονούσαν ,τα έβρισκαν διασκεδαστικά και εθιστικά και ήταν δύσκολο να τα αποχωριστούν.Όμως με τόσο κόσμο μέσα στο ίδιο του το σπίτι το Ψέμα άρχισε να ασφυκτιά να νοιώθει άβολα ,πιεστικά και βασανιστικά ,δεν μπορούσε να ανασάνει και επιπλέον ένοιωθε άρρωστα και καταθλιπτικά και γεμάτο τύψεις για την ζωή που είχε διαλέξει.
Ενώ η Αλήθεια παρέα με την Ειλικρίνεια παρ ότι έμειναν για πάντα ολομόναχες, γι αυτό σπάνιες και ακριβοθώρητες εν τούτοις όποιος είχε τη σοφία να διαβεί την πόρτα του σπιτιού της ένοιωθε τη γλυκιά θαλπωρή και ζεστασιά που πρόσφεραν απλόχερα .Οι δυο φιλενάδες ήσαν ευτυχισμένες ,ήρεμες και χαρωπές απαλλαγμένες από θορύβους και ενοχλήσεις ανόητων ανθρώπων .Γι αυτό από τότε λένε πως η Αλήθεια είναι μια ,μοναδική και λάμπει ,ενώ τα ψέματα πολλά ,ανούσια και οδυνηρά.
Μια φορά κι ένα καιρό ζούσαν σε ένα μικρό όμορφο σπιτάκι δύο αδελφάκια που ήσαν χαρούμενα και ευτυχισμένα γιατί είχαν τους γονείς τους και μια αυλή να παίζουν και να μοιράζονται τα παιχνίδια τους με αγαπημένους φίλους .Οταν λοιπόν ερχόταν η Άνοιξη ο κήπος τους γέμιζε με πολλά όμορφα λουλούδια και πλημμύριζε με χρώματα και αρώματα ενώ στη μέση της αυλής υπήρχε κι ένα θεόρατο δένδρο που έδινε τη σκιά του τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού και χάριζε την ομορφιά του κάθε φορά που γέμιζε με όμορφα λουλουδάκια και αργότερα τα έδενε σε νόστιμους καρπούς .
Εκείνη όμως την Άνοιξη το δένδρο στη μέση του κήπου έμοιαζε να έχει ξεραθεί και μάταια το περίμεναν να γεμίσει με φρέσκα φυλλαράκια και να ανθίσει όπως κάθε χρονιά .Ο βαρύς χειμώνας και η παγωνιά που έστειλε η νεράιδα του χιονιού είχε κάψει και είχε ξεράνει όχι μόνο το δένδρο αλλά και όλα τα λουλούδια της αυλής .Η Άνοιξη είχε φθάσει όμως η αυλή ήταν γκρίζα και καταθλιπτική,το ίδιο και τα παιδάκια,,το ίδιο και οι μέλισσες ,το ίδιο και οι πεταλούδες ,το ίδιο και τα πουλάκια ,το ίδιο και η νεράιδα των λουλουδιών που περίμενε πως και πως την ώρα αυτή να σκορπιστεί παντού όλη η ομορφιά της.Στεναχωρημένη και χωρίς να ξέρει τι έπρεπε να κάνει πήγε στον φίλο της τον άνεμο και τον παρακάλεσε να τη βοηθήσει.
"Άνεμε καλέ μου φίλε φύσηξε πάνω στη γη και μάζεψε όλους τους σπόρους των λουλουδιών και σκόρπισε τους παντού να γεμίσει όλη πλάση ομορφιά "
"Ευχαρίστως καλή μου νεράιδα " είπε ο άνεμος γελώντας που φύσηξε δυνατά και μάζεψε όλους τους σπόρους και τους έφερε από τα πέρατα της οικουμένης ,σκορπώντας τους πιο όμορφους στην αυλή των δυο παιδιών.
Έπειτα η νεράιδα μας που ήξερε καλά τα μυστικά της μητέρας της φύσης ,πέταξε στον αέρα ψηλά πήγε κοντά στα σύννεφα και τα παρακάλεσε να γίνουν.βροχή .
"Ελάτε καλά μου σύννεφα ,γίνετε βροχούλα και δώστε τη δροσιά σας στη γη να ανθίσει και να καρποφορήσει ! "
"Τώρα είμαστε έτοιμα να γίνουμε βροχή ο δρόμος μας είναι ένας αέναος κύκλος και η αποστολή μας να ενώνουμε γη με ουρανό"
είπαν τα σύννεφα και αμέσως έγιναν μια σιγανή βροχούλα που κύλισε στο χώμα ,άγγιξε τους σπόρους και εκείνοι βλάστησαν και έτσι σε λίγες μέρες όλη η πλάση γέμισε και πάλι με όμορφα λουλούδια ,όπως και η αυλή των δυο παιδιών που το χαμόγελο άνθισε ξανά στα χείλη τους και έτσι συνέχισαν τα παιχνίδια τους κάτω από ένα καινούριο όμορφο δένδρο που πέταξε φύλλα και λουλούδια και πάλι στη μέση του ευλογημένου κήπου .Ολοι τώρα ήσαν χαρούμενοι ,τα παιδιά ,οι μέλισσες ,οι πεταλούδες ,τα πουλάκια και όλα τα μικρά πλασματάκια που ζούσαν εκεί μαζί και η νεράιδα των λουλουδιών που πετούσε χαρούμενη ,ευτυχισμένη και γελαστή ανάμεσα τους .
Και έτσι λοιπόν ζήσανε αυτοί καλά και όλοι όσοι έχουν ένα ανθισμένο κήπο για να φροντίζουν πολύ πολύ καλύτεραααααα !!!! :)
Δεν έχω θυμό μέσα μου! Δεν έχω έχθρα για κανέναν! Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη! Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς! Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος! Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου. Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί. Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω. Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ. Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου. Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω. Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα. Κι ας μην τα ξεχνώ. Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο. Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα. Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά. Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά. Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ. Ή μήπως μπορώ ότι θέλω; Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω. Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια. Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου. Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια. Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια μας κοιτούν κατάματα. Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ωραία παρέα .Η όμορφη αυτή παρέα μαζεύτηκε μια μέρα και αποφάσισε να παει μια εκδρομή .Καθίσαν λοιπόν από την προηγουμένη να σκεφθούν που ήθελαν να πάνε και έτσι ο καθένας άρχισε να λέει τη γνώμη του.
-ΕΓΩ θέλω να πάμε σε βουνό ! πετάχτηκε βιαστικά ο πρώτος ,που πάντα έδειχνε αρχηγικές τάσεις και ήθελε να αρχίζει πάντα εκείνος την κουβέντα.
-Και γιατί να πάμε σε βουνό ? ακόμα είναι Χειμώνας και στα βουνά έχει χιόνια και κρύο ,ΕΓΩ λέω να πάμε κάπου που να έχει ήλιο και ζέστη.Αντιπρότεινε ο δεύτερος που ήταν πνεύμα αντιλογίας.
-Αποκλείεται συνέχισε ένας τρίτος που νόμιζε πως ήταν έξυπνος,ΕΓΩ λέω να πάμε σε νησί που θα χει αέρα και θάλασσα.
-Με την καμία ,απάντησε ο τέταρτος της παρέας που ήταν ο ευαίσθητος ,η θάλασσα με ζαλίζει και μου φέρνει ναυτία, ΕΓΩ θέλω να πάμε κάπου στη στεριά αλλά να μην έχει πολύ ήλιο γιατί με καίει.
-Μα τι λέτε ? στη στεριά ? δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον ,το διάστημα είναι ποιο ανοιχτό και προκλητικό ΕΓΩ ,λέω να απολαύσουμε ένα διαστημικό ταξίδι να δούμε και τη γη από ψηλά ! Αντιπρότεινε ο ονειροπόλος.
-Δεν είσαι καθόλου σοβαρός ! πετάχτηκε ο έκτος της παρέας που υπολόγιζε το χρήμα. ,τα διάστημικα ταξίδια στοιχίζουν και εν μέσω οικονομικής κρίσης που θα βρούμε τα χρήματα ? ΕΓΩ λέω να είμαστε πιο προσγειωμένοι .
-Εντάξει ,σας έχω τη λύση ! ΕΓΩ προτείνω να πάμε σε μια λίμνη που είναι ήσυχα και ειδυλλιακά και μπορούμε και να ψαρεύουμε ! φώναξε ο ρομαντικός.
-Ναι αλλά δεν έχουμε βάρκα , κουπιά και δίχτυα και δεν ξέρουμε να ψαρεύουμε ,ΕΓΩ θέλω κάτι πιο ενδιαφέρον και δραστήριο , ας πούμε να πάμε να κάνουμε ραφτιγκ σε ποτάμι ή αναρρίχηση στα βράχια ,απάντησε ο ριψοκίνδυνος .
-Ωωω όχι ! αναφώνησε έντρομος κάποιος άλλος που ήταν και ο φοβιτσιάρης ,δεν έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό , ΕΓΩ λέω να κάνουμε κάτι πιο απλό και λιγότερο επικίνδυνο ,όπως να δούμε κανένα μουσείο ή να επισκεφθούμε κάποιο μοναστήρι .
Αφού είχαν εξαντληθεί και είχαν πέσει στο τραπέζι όλες οι γνώμες ,τότε πήρε το λόγο ο τελευταίος που άρπαξε την ευκαιρία και φάνηκε και ο πιο πειστικός τόσο από τον τόνο της φωνής του ,όσο με την διπλωματία του και με την πονηριά του.
-Εντάξει λοιπόν εφόσον δεν συμφωνούμε και δεν μπορούμε να χαράξουμε μια κοινή διαδρομή και να αποφασίσουμε για το που θέλουμε να πάμε, ΕΓΩ λέω να καθίσουμε ήσυχα,ήσυχα στα σπίτια μας που είναι πιο σίγουρο, πιο ακίνδυνο, πιο ασφαλές ,δεν στοιχίζει ,δεν ενοχλεί και δεν επηρεάζει την βολή κανενός μας ,εεε τι λέτε ; αναφώνησε στο τέλος δήθεν φιλικά.
Και τότε συμφώνησαν όλοι και έτσι φοβισμένοι και ήσυχοι κοίταζαν τον κόσμο μέσα από ωραίες φωτογραφίες και έφυγε η ζωή τους περνώντας τον καιρό τους ανταλλάσσοντας και απόψεις για την ομορφιά ή την ασχήμια των τοπίων με τόση ένταση και πάθος που στο τέλος είχαν πιστέψει ακράδαντα πως είχαν πραγματοποιήσει εκείνη την ωραία εκδρομή που τόσο πολύ επιθυμούσαν . Όλοι κάπου θέλουμε να φτάσουμε αρκεί να έχουμε αποφασίσει από κοινού σε ένα κοινό στόχο ,αλλά πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα βασίζεται στα υπερτροφικά μας ΕΓΩ και στην έλλειψη θέλησης να συμφωνήσουμε σε μια κοινή βάση και έτσι θα μας εκμεταλλεύεται αρπάζοντας την ευκαιρία προκειμένου να μας καταστήσει αδρανείς και υποχείρια ώστε να μην αντιδράμε σε τίποτα πλέον .
Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στη άκρη του χωριού μια οικογένεια .Η οικογένεια αυτή είχε κι ένα μικρο παιδάκι που ήταν πολύ ευτυχισμένο γιατί μεγάλωνε στη φύση μακρυά από την πολύβουη πόλη δίπλα στο δάσος που του πρόσφερε χαρές που μόνο ένα παιδί του χωριού είχε την ευκαιρία να γευτεί .Το παιδάκι αυτό κάθε πρωί έβγαινε στη αυλή του σπιτιού και ξεκινούσε τη μέρα του γεμάτο προσμονή για νέες περιπέτειες και νέες ανακαλύψεις .Κάθε μέρα ήταν μια νέα πρόκληση και όλα είχαν τη σημασία τους για εκείνο ,τα δένδρα ,τα λουλούδια ,τα πουλιά ,οι χελώνες και ότι ζούσε μέσα στον όμορφο κόσμο του και κάθε τι το κοιτούσε με ενδιαφέρον και προσοχή .
Μια μέρα εκεί που καθόταν πέταξε δίπλα του μια πεταλούδα .Ήταν τόσο όμορφη η πεταλούδα αυτή που στάθηκε να την χαζεύει για ώρα .Η πεταλούδα πέταξε γύρω του χαριτωμένα και μετά από λίγο στάθηκε πάνω σε ένα λουλούδι ανοιγοκλείνοντας τα φτεράκια της .Το μικρο παιδί μαγεμένο απ την ομορφιά της θέλησε να την αγγίξει .Με μια ζωηρή κίνηση την άρπαξε στα χέρια του χωρίς να υπολογίσει πως οι πεταλούδες έχουν ευαίσθητα μεταξωτά φτερά που εύκολα διαλύονται σε κάθε βίαιο άγγιγμα .Μετά από λίγο σιγουρεμένο πως την είχε φυλακίσει , με λαχτάρα άνοιξε την χούφτα του που την είχε κλείσει σφιχτά για να την δει καλύτερα και τότε γεμάτο απογοήτευση είδε την πεταλούδα να σπαρταρά με τσαλακωμένα και διαλυμένα τα φτερά της . Η πεταλούδα τώρα του φάνηκε άσχημη και αποκρουστική ,όμως πριν ξεψυχήσει γεμάτο έκπληξη την άκουσε να του μιλά με ανθρώπινη φωνή και να του λέει :
"μάθε πρώτα τη δύναμη σου να μετράς με ευαισθησία και ύστερα δοκίμασε την στον ευαίσθητο κόσμο που αγαπάς ".
Το παιδάκι στεναχωρεμένο άφησε κάτω τη νεκρή πεταλούδα και έφυγε για το σπίτι του .Εκεί συνέχεια σκεφτόταν τι άραγε ήθελε να του πει η πεταλούδα ,μα τότε δεν μπορούσε να καταλάβει.
Τα χρόνια πέρασαν ,ζούσε πια στην πόλη μακρυά από τον τόπο που μεγάλωσε ,είχε ήδη φτιάξει την δική του οικογένεια και όπως ήταν φυσικό είχε ξεχάσει τα λόγια της πεταλούδας .Κάποια μέρα εντελώς τυχαία βρέθηκε στο χωριό του για δουλειές .Τον έπιασε μια νοσταλγία και αποφάσισε να πάει στο μέρος όπου συνήθιζε να παίζει σαν παιδί .Έκατσε κάτω απ το ίδιο δένδρο να ξεκουραστεί και να απολαύσει τη φύση που αγαπούσε γυρνώντας στο παρελθόν παρέα με όμορφες αναμνήσεις .
Ξάφνου εκεί που είχε ήδη απορροφηθεί στις σκέψεις του άκουσε ένα θόρυβο δίπλα από ένα θάμνο εκεί κοντά .Σηκώθηκε και είδε ένα πουλάκι που είχε πιαστεί ανάμεσα στα βάτα .Χωρίς να το καλοσκεφτεί όρμησε και προσπάθησε να το απελευθερώσει κόβοντας τα κλαριά και δίχως να υπολογίσει τα αγκάθια που χώνονταν βαθιά μέσα στα χέρια του και ξέσκιζαν τις σάρκες του .Μετά από ώρα κατάφερε να το φτάσει , πήρε απαλά το πουλάκι στα χέρια του ,το κράτησε για λίγο και μετά το ελευθέρωσε .Εκείνο ευτυχισμένο πέταξε πάνω από το κεφάλι του φέροντας μια γύρα και έφυγε μακρυά .
Ευχαριστημένος κίνησε για το σπίτι του το πατρικό .Πηγαίνοντας στο δρόμο πρόσεξε πως από τα χέρια του τα δυνατά και ροζιασμένα έτρεχε αίμα και τότε θυμήθηκε τα λόγια της πεταλούδας της παιδικής του ηλικίας .Είχε μάθει πια και ήξερε πως να χρησιμοποιεί τη δύναμη του σοφά.
Γιατί η ευαισθησία είναι δύναμη και η δύναμη θέλει ευαισθησία και ωριμότητα για να είναι χρήσιμη και αποτελεσματική .
Ήμασταν ακόμα στις αρχές του χειμώνα ,Νοέμβριος μήνας και την προηγούμενη μέρα έβρεχε συνεχώς και είχε σφοδρή κακοκαιρία. Έπειτα από ώρες καθάρισε επιτέλους ο ουρανός, παρ όλα αυτά είχε πολύ κρύο και υγρασία.Η νύχτα είχε απλώσει τα πέπλα της και ο γάτος κουλουριασμένος στα πόδια μου κοιμόταν ευτυχισμένος ενώ στο τζάκι η δυνατή φωτιά άφηνε στο δωμάτιο μια γλυκιά ζεστασιά . Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ ,ένα ολόγιομο φεγγάρι σηκώθηκε στο χειμωνιάτικο ουρανό φωτίζοντας με το ασημένιο φως του την οικουμένη ενώ τα αστέρια είχαν χάσει το φέγγος τους προσκυνώντας την ασημοστόλιστη κυρά που είχε την τιμητική της .Πανέμορφη ,απαστράπτουσα ,λαμπερή και ασημοκαπνισμένη ,ανέτειλε σκορπίζοντας την μοναδική της ενέργεια σε όλα τα πλάσματα επί της γης και μια παράξενη ησυχία απλώνονταν στη φύση χαρίζοντας στην ατμόσφαιρα μια ομορφιά απόκοσμα μαγική .
Εκείνη η μέρα είχε περάσει με δυσκολία και ένοιωθα αρκετά κουρασμένη ,νύσταζα πάρα πολύ και τα βλέφαρα είχαν βαρύνει από ώρα . Εριξα άλλο ένα ξύλο στη φωτιά και γύρισα στον καναπέ να τυλιχτώ στην αφράτη κουβέρτα μου ,ήταν νωρίς ακόμα να κοιμηθώ και συνέχισα να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο που είχα αρχίσει να διαβάζω από καιρό και το είχα αφήσει στη μέση .
Εκείνη την στιγμή ακριβώς από κάπου μακρυά διέκοψε απότομα την ηρεμία της νύχτας σκίζοντας την σαν κοφτερό μαχαίρι ένα ανατριχιαστικό ουρλιαχτό που έμοιαζε σαν το ουρλιαχτό ενός λύκου. Παράξενο πως να βρέθηκε εδώ ? να είναι κανένας μοναχικός λύκος που μαγεμένος από την ομορφιά του φεγγαριού βγήκε να το συντροφεύσει ? μπα αποκλείεται...... είπα από μέσα μου χαμογελώντας για την ανόητη σκέψη μου.Δεν έδωσα άλλο πια σημασία, θα παράκουσα σκέφτηκα και τυλίχτηκα και πάλι στη ζεστή μου κουβερτούλα .Τα μάτια μου είχαν αρχίσει ήδη να κλείνουν ,παρ όλα αυτά προσπάθησα να μη κοιμηθώ ,εξ άλλου ήταν πολύ νωρίς ακόμα .Συνέχισα το διάβασμα ,όμως αυτό το ουρλιαχτό όλο και πλησίαζε , δυνάμωνε και δεν μ άφηνε να ησυχάσω .
Εκείνη τη στιγμή ξαναθυμήθηκα το παραμύθι που είχα ακούσει κάποτε όταν ήμουν μικρή από τα χείλη της γιαγιάς μου .Το παραμύθι πάνω κάτω έλεγε πως κάθε άνθρωπος και κάθε πλάσμα επί της γης που γεννιέται έρχεται στο κόσμο με ένα καθήκον και ένα σκοπό και έχει την ευθύνη στην διάρκεια της ζωής του να το ανακαλύψει και να το υπηρετήσει με συνέπεια .Και το καθήκον του λύκου ήταν να επιστρέφει για να κρατήσει μια υπόσχεση που είχε δώσει να συντροφεύει την νεράιδα του φεγγαριού που βγαίνει τις νύχτες κάθε που έχει πανσέληνο.'Η νεράιδα της σελήνης αλλοπαρμένη και κάτω απ τη επίρρεια της , στήνει ξέφρενο xορό με ξέπλεκα τα μαλλιά της στα ξέφωτα του δάσους .Τις νύχτες αυτές που η σελήνη βασιλεύει πάνω στα αστέρια του σύμπαντος κόσμου αυτός ο λύκος της χαρίζει το τρομακτικό ουρλιαχτό του κάτι σαν χειροκρότημακαι επιδοκιμασίακάνοντας έντονα αισθητή την παρουσία του από πολύ μακρυά. Γιατί νεράιδα και λύκος δεν πρέπει ποτέ τους να συναντηθούν ,μια πανάρχαια κατάρα που ακόμα τα μάγια της δεν έχουν λυθεί ,τους θέλει μακρυά τον έναν από τον άλλον παρ όλο που κάποτε αυτός ήταν ένα όμορφο γενναίο παλικάρι και εκείνη μια πεντάμορφη κοπέλα και είχαν πολύ αγαπηθεί .Έτσι εδώ και χιλιάδες χρόνια κάθε που έχει φεγγάρι επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία.
Τώρα πια με το ζόρι κρατιόμουν να μη βυθιστώ σε ένα γλυκό ύπνο ,όση ώρα προσπαθούσα να θυμηθώ το παραμύθι και δεν ξέρω αν τα κατάφερα τελικά .Την άλλη μέρα σκεφτόμουν έντονα αυτή τη βραδιά και αναρωτιόμουν αν το ουρλιαχτό που άκουσα ήταν αληθινό ή της φαντασίας μου παιχνίδι . Δεν ξέρω καν αν αποκοιμήθηκα και το είδα σε όνειρο,πάντως εκείνη τη νύχτα και με εκείνο το φεγγάρι ,είχα την αίσθηση πως ,όνειρα, φαντασία και παραμύθι κάτω απ την σφοδρή επιρροή της σελήνης μπορεί και να έγιναν στιγμιαία μια πραγματικότητα .Εσείς τι λέτε ,θα μπορούσε να ήταν αλήθεια ή το φαντάστηκα ?
1. Θυμάται πως τα διαμάντια της ψυχής της είναι σπάνια ,ακριβά και δεν χαρίζονται .
2. Ξεχωρίζει τις πέτρες που κομπάζουν ότι είναι πολύτιμοι λίθοι και δεν σκύβει να τις μαζέψει.
3. Δεν περιμένει το κούφιο ξύλο να βγάλει ήχο κρυστάλλου .
4. Φορά κορώνα μαργαριταρένια και δεν αγοράζει φύκια που τα πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες.
5. Αντιλαμβάνεται πως τα άγρια θηρία είναι δειλά γι αυτό ουρλιάζουν στιγμιαία και ύστερα αποσύρονται νικημένα .
6. Δεν ψάχνει θησαυρούς στα βαλτόνερα ,οι καθαροί άνθρωποι δεν φορούν προσωπείο .
7. Γνωρίζει πως οι βάτραχοι δεν μεταμορφώνονται σε πρίγκιπες ή πριγκίπισσες όσο κι αν προσπαθούν .
8. Ευχαριστεί όλους τους σκοτεινούς που την βοηθούν να καταλάβει πως της ταιριάζει να ζει λουσμένη στο φως.
9. Σέβεται μόνο ότι την τιμά ,δεν δέχεται προσβολές που τις ξεπληρώνει με λήθη.
10. Ακολουθεί τις αρχές της πιστά τραγουδώντας το τραγούδι της αξιοπρέπειας για εκείνους που το καταλαβαίνουν .
Αυτός είναι ο δεκάλογος μιας αληθινής κυρίας .Γι αυτό όσες θέλουμε να είμαστε αληθινές κυρίες και να έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας που αστράφτει τον ακολουθούμε πιστά ,κλείνουμε τα αυτιά μας στα κοάσματα και μαθαίνουμε να ακούμε και να χαιρόμαστε μόνο με το ευτυχισμένο κελάηδημα των πουλιών.
Σήμερα η μέρα ήταν πολύ ζεστή ,τόσο που θα έλεγε κανείς πως είμαστε στην Άνοιξη και όχι λίγο πριν μπει ο Χειμώνας. Οι ειδήσεις όμως από τη Γαλλία που ακούμε από το πρωί έρχονται να τη μετατρέψουν σε μια μαύρη μέρα στενοχώριας και περισυλλογής.Και είναι δυσάρεστες ,όχι μόνο γι αυτή τη χώρα ,όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά ο φόβος που έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη και τα τρομαχτικά νέα που κάνουν τον γύρω του κόσμου βυθίζουν στη θλίψη όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους .
Η κακή διάθεση εξ αιτίας όλων αυτών με έφερε σήμερα να περάσω όλη τη μέρα έξω στον κήπο και να ρουφήξω τις τελευταίες ζεστές αχτίδες του ήλιου πριν έρθει ο χειμώνας και τα παγώσει όλα .Ένα ελαφρύ δροσιστικό αεράκι μου μετέφερε όλες τις μυρωδιές από τους ανθισμένους θάμνους του φθινοπώρου γεμίζοντας την ψυχή μου με μια γλυκιά νοσταλγία ,ενώ οι αισθήσεις γεύτηκαν τις τελευταίες πολύχρωμες εικόνες πριν το θλιβερό γκρίζο απλώσει τα πέπλα του παντού.
Ελάτε λοιπόν να σας ξεναγησω στον κήπο μου μηπως καταφέρω και σας αλλαξω και εσας τη διάθεση .
Το έλατο ,ήταν μόλις μισό μέτρο όταν το φυτέψαμε πριν 20 χρόνια ,με αρκετή φροντίδα όμως εφτασε πλεον στο ύψος του σπιτιου δηλαδη πανω απο 7 μέτρα και ακόμα ανεβαινει ! Τους καλοκαιρινούς μήνες δεν παραλείπω να το δροσίζω ρίχνοντας το νερό με το λάστιχο για να μην υποφέρει απο τη ζέστη ,διοτι κανονικα ζει σε υψόμετρο άνω των 800 μέτρων ενω εμεις βρισκομαστε περιπου στα 250 μ.
Η σκάλα που οδηγει στο κατω επιπεδο ,πάμε να την κατεβούμε
Ανθισμενος θαμνος και στο βαθος τα πευκα
Η ροδιά ,καθε φθινοπωρο μαζευω τους καρπους και φιαχνω υπεροχο λικερ με τσιπουρο χωρις γλυκανισο ή με κονιακ προσθετοντας κανελα και γαρυφαλλο .Επισης φιαχνω και σιροπι ροδιου που χρησιμοποιω στις σαλατες αντι για ξυδι αλλα και σαν δροσιστικο αναψυκτικο ,αραιωμενο με παγωμενο νερακι.
Κατεβαινοντας τη σκάλα
Το μονοπάτι που οδηγεί στην ψησταριά
Η ψησταρια και ο φουρνος ,εδω μαζευομαστε με φιλους και περναμε ομορφες βραδυες.
Μια απ τις δυο ελιες ,αυτη ειναι καλαμων και η αλλη χαλκιδικης ,καθε χρονο φιαχνουμε επιτραπεζιες νοστιμες ελιτσες .Κατω δεξια μολις που διακρινεται μια μικρη λεμονιτσα που φυτεψαμε περισυ ,ισως να μην την ευνοήσει το κλιμα αλλα θα προσπαθησω να τη βοηθησω οσο μπορω να αναπτυχθει . Απεναντι της σκεπτομαι να βαλω μια ομορφη πορτοκαλια !
Η φλαμουρια με τα κιτρινα πλεον φυλλα της που κιτρινίζουν και πεφτουν αυτή την εποχή .Καθε Απριλη που ανθιζει μαζευουμε τα ανθακια ,τα πλενω ,τα ξεραινω σε σκερο μερος και τα χρησιμοποιουμε σαν αφεψημα .Το φλαμουρι περιεχει αφθονη θεοφυλλινη που ειναι το συστατικο που χρησιμοιειται στα περισσοτερα αντιβηχικα φαρμακα ,γι αυτο και κανει καλο στο βηχα και το κρυωμα ενα φλυτζανι ζεστο φλαμουρι τους χειμωνιατικους μηνες
Τα πεσμενα ξερα φυλλα της φλαμουριάς φιαχνουν ενα υπεροχο ζωγραφιστο κιτρινο χαλι πανω σε πρασινο φοντο ,ποιος θα τα μαζεψει ? :P
Το έλατο απο το επανω επιπεδο
Η ορτανσια ,σε λιγο καιρο θα κλαδευτει για να δωσει την Ανοιξη φρεσκους βλαστους και αργοτερα αφθονα ανθη
Οι βιγονιες
Τα χρυσάνθεμα που έχουν την τιμητική τους αυτήν την περίοδο
Κρεμοκλαδη εδαφοκάλυψης ,ανθίζουν όλο το χρόνο γιατί βρήκαν το μέρος τους και έχουν καλό προσανατολισμό
Αυτή ήταν μια μικρή γεύση ,μια μικρή βόλτα στoν κήπο τον φυτεμένο και φροντισμένο με μεράκι ,εδώ που τα καλοκαίρια στα σκοτεινα του σημεία ζουν οι αγαπημένες μου πυγολαμπίδες ,οι νεραιδουλες μου .Φιλοδοξώ την Άνοιξη να φυτεψω 2 χαμέροπες και μια πορτοκαλιά όπως σας είπα πιο πάνω καθως και να καλύψω ορισμένα κενά μεταξύ των θάμνων .Μπορεί πολλές φορές να μην τα καταφέρνω με τη φροντίδα γιατί μου έχει τύχει να μου χαλάσουν δυο κερασιές και να στεναχωρεθω ,όπως και ενας θαμνος , ένα γιασεμί που φυτεύτηκε με πολλή αγάπη και δεν ανθισε ποτέ παρόλη τη φροντίδα -ίσως του χρόνου -,όμως με τον καιρό έμαθα να ακούω τον κήπο τι θέλει να του φυτεψω,τι αντέχει και τι όχι και έτσι άρχισα να μην έχω πολλές απώλειες και σιγά σιγά όλο και μαθαίνω ακούγοντας τι έχει να μου πει .Γιατί όλα μιλάνε όχι μόνο οι άνθρωποι ,τα ζώα ,τα φυτά ακόμα και οι πέτρες κάτι έχουν να μας πουν ,όλα αυτά είναι μέρος της γης που είναι το δικό μας φιλόξενο σπίτι και αυτό το κομμάτι γης που μόλις σας ξεναγησα είναι το δικό μου αγαπημένο !
Καλησπερα βιργινια μου ,συνηθως τα εσπεριδοειδη κλαδευονται το χειμώνα Δεκέμβριο - Ιανουάριο, όχι όμως με πολυ αυστηρό κλάδεμα ,το κουμ κουατ ανηκει σ αυτη την οικογενεια επομενως ισχυουν τα ιδια , γενικά στα εσπεριδοειδή κλαδεύουμε αμέσως μετά την συγκομιδή των καρπων .Χαιρομαι που σου αρεσε το κηπακι μου καλο βραδακι να εχεις !
Πωπω γνώσεις για τα δέντρα! ωραιότατα. Μεγάλωσα μέσα σε όλα αυτά. Οι ροδιές διαμόρφωσαν τον χαραχτήρα μου..τα αγάθια τους. Τα χρυσάνθεμα, οι πορτοκαλιές.., οι λεμονιές. Έλατο δεν είχαμε εκεί. Σπουδαίο. Πολύ σπουδαία η αγάπη των δέντρων. Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει ένα μικρό άρθρο μου για το ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ; Χαίρε Όλυ.
Kαλησπερα Κωστα ,ε δεν εχω και σπουδαιες γνωσεις ,το κατα δυναμιν., μαθαινω κι εγω απλα επειδη μεγαλωσα σε σπιτι στην επαρχια με κηπο κλπ εμαθα να τα αγαπω απο νωρις ολα αυτα παρατηρωντας τον πατερα μου να τα περιποιειται ,οι παλιοι ειχαν σπουδαιες εμπειρικες γωσεις ,κλαδευε, μπολιαζε και ηξερε να καλλιεργει τα πιο δυσκολα φυτα ,εμεις δεν πιανουμε μια μπροστα σαυτη τη γενια που εφυγε....ευχαριστω και καλο βραδυ !
Πανέμορφος κήπος ... τι να πω ... τον θέλω τον θέλω τον θέλω χαχαχχα Πολύ φροντίδα και σίγουρα πολλές ώρες μπουρδου μπουρδου... Είναι όμως πανέμορφος Είμαι περήφανη που έχω μια φίλη που έχει τέτοιο κήπο. Α και καποια στιγμή θέλω να σε ρωτήσω κάτι για ένα δείγμα ροδιάς που μου φύτρωσε ξαφνικά σε ενα γλαστράκι μέσα στο σπίτιιιιι χοχοχοχοχοχο http://spirit.pblogs.gr/2015/06/h-eyforh-gh-mesa-mas.html
Αχ σου αρεσε ? χαιρομαι ! η αληθεια ειναι πως τον εφερα σε ενα επιπεδο με πολυ κοπο και παλι εχει τη φροντιδα του ,περισυ πχ ο συνδιασμος παγωνιας και υγρασιας μου χαλασε ολοκληρα παρτερια ,καταστροφη μεγαλη και δεν ειναι ευκολο να τα αντικαταστησω γιατι στοιχιζουν παναθεμα τα ,δεν ειναι ευκολο .....επειτα να τα πολλαπλασιασεις θελει πολυ χρονο .....οποτε φετος εχω αρκετα κενα ,παρολα αυτα δειχνει ακομα ομορφος ...εχω και μια κουνια εκει για ξαπλες κατω απο τη φλαμουρια ......την Ανοιξη ξαπλες με ενα βιβλιο κι ενα κουβα καφε ...τι αλλο να πεθυμισει κανεις ? αααα ναι την παρεα της Μανιαςςςςςςς χαχαχαχαχα !!!! την ροδια σου αστην να μεγαλωσει στο γλαστρακι να παρει ενα υψος γυρω στα 30 εκατοστα και μετα βαλτην στο χωμα ,ειναι γερο φυτο και θα πιασει ευκολα στη γη ,επισης θα αναπτυχθει γρηγορα και θα σου ομορφαινει την αυλη !
Ωωωωωωω τι έχουμε εδώ ;;; Βόλτα σε κήπο.....! και σε τι κήπο παρακαλώ.....! Έναν Κήπο μεγάλο, με μεράκι φτιαγμένο, γεμάτο σε κάθε γωνιά του με όμορφα όνειρα και ένα απαλό χέρι να τον φροντίζει. Πως τα καταφέρνεις όλα τούτα βρε Ολυμπία μου ; Χμμμμ έχω δυο ροδιές από πολλά χρόνια πριν αλλά πιθανολογώ είναι άρρωστες, κολλάνε, και ανοίγουνε τα ρόδια. Στο μεταξύ κολλάνε και τα άλλα φυτά δίπλα τους. Τι να κάνω ;
Φέτος σε μια γλάστρα φύτεψα μια ΠΙΚΕΑ, ένα μικρό ελατοειδές, που αναπτύσσεται πολύ αργά. Για να δω.
Πανέμορφος ο κήπος σου ειλικρινά. Να τον χαίρεστε. Η καλύτερη ασχολία που σε γεμίζει ζωή.
μπουχαχα δεν έχω αυλή καρντιά μου χοχοχοχο και ειναι πάνω από τριαντα εκατοστά δεύτερος χρόνος ασε που μου βγήκε άλλη μια διπλα της και μεγάλωσε και αυτή !!!
Οταν θα ερθω στην αυλή σου, θα σε κάθομαι σε διαφορα σημεία άδεια που έχεις και θα σε κάνω το λουλουδι χαχαχλαξ΄λσκξδφα΄λσδκξφα΄λσδκξφ Ενα λουλουδι που μιλά λες και έχει φαει γλιστρίδα ...σιγά μην σε αφήσω να διαβαζεις χαχα΄χλκαξφ΄λασδκξφ Ευχριστώ
Καλησπερα Γιαννη ,χαιρομαι που αρεσε τοσο πολυ ο κηπακος μου ,βεβαια δεν θα καταφερνα τιποτα μονη αν δεν ειχα τον Γρηγορη ! ( ο Γρηγορης ειναι το δικο μου παλιο παλτο ! οπως λεει και
η φιλη μας η Μανια ,ο καλος μου συζυγος ) ,το δεξι μου χερι καμια φορα και το αριστερο ! χαχαχα θελει χερια δυνατα ο κηπος η αληθεια ,αλλα ,το γενικο προσταγμα δικο μου γιατι αν τον αφησω μονο του θα μου τα κουρεψει απο την ριζα ολα !!!!! Οσο για τις ροδιες σου χρειαζονται καλο ποτισμα τους καλοκαιρινους μηνες δυο φορες τη βδομαδα σιγουρα και τον χειμωνα εμπλουτισμος με ασβεστιο θα τις βοηθησει .Η αρρωστια που παρατηρησες ειναι απο το σκασιμο ,εισχωρουν μυκητες και αρρωσταινουν .Ειναι μια πολυ καλη ασχολια σε γεμιζει κεφι και σε ξεκουραζει η ενασχοληση με τη γη .Ακομα και μια γλαστρα να εχεις φτανει και περισσευει...... η χαρα που σου δινει ενα λουλουδι που περιποιηθηκες ειναι ασυγκριτη .Ευχαριστω ,καλο βραδυ !
Ιδεα : να την κλαδεψεις να παρει σχημα καλλωπιστικο στρογγυλο και αστην στη γλαστρα να δουμε πως θα συμπεριφερθει ! διαφορετικα βαλτην σε μεγαλη γλαστρα να αναπτυχθει αρκετα μηπως σου κανει και ροδια ! ελα εσυ Ελλαδα και απλωσου οπου θες χιλιοι καλοι χωρανε ! αραχνες ,πεταλουδες ,σαλιγκαρια, πυγολαμπιδες, γατες ,σκυλοι ολος ο καλος ο κοσμος περναει απο εδω μια γωνια δεν θα βρουμε για τη Μανια ?
Ολυμπία μου, ευχαριστώ για τη συμβουλή. Οι ροδιές μου είναι πολύ μεγάλες. Δηλαδή ο κορμός είναι πολύ χοντρός. Κρίνεις σκόπιμο να θέλουν πότισμα με τέτοιο κορμό ; Αλλά κάτι δείχνει άρρωστο ρε γμτ. Να σκεφτείς ότι πέρυσι τις κλάδεψα γουλί σαν τον .....Γρηγόρη σου ένα πράμα χαχαχαχαχαχα. Όχι από τη ρίζα βέβαια αλλά άφησα μονάχα τον κεντρικό κορμό μπας και έχουμε κάτι νεώτερο. Δεν ξέρω...... Και εγώ, καθώς λες, έχω αφοσιωθεί σε μια σειρά δουλειές στον κήπο του πατρικού. Είναι πανέμορφη ασχολία. Ευχαριστώ Ολυμπία μου να είσαι καλά.
Γιαννη ,απο οσα γνωριζω ολα τα δενδρα ποτιζονται ανεξαρτητως ηλικιας ,ειδικα τους θερινους μηνες ,μετα δεν εχουν αναγκη .....το καλυτερο δε ποτισμα ειναι σταγδην εφοσον ειναι δυνατον ,....το νερο απορροφαται καλυτερα απο το χωμα και δεν λασπωνει επιφανειακα ....αυτο το λασπωμα δημιουργει υποστρωμα για μυκητες και μελιγκρες που αφηνουν αυτο το κολλωδες που παρατηρεις .Επισης το αραιωμα των κλαδιων ωφελει γιατι επιτρεπει τον ηλιο να μπαινει αναμεσα και αποτρεπει την υπερβολικη υγρασια αναμεσα στα φυλλα ,δοκιμασε και το ασβεστειο τον Δεκεμβρη ισως ωφελησει .Καλο σου απογευμα !
Ερχόμαστε στη ζωή με όλη τη γνώση που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε γιατί είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με αυτό που μας δημιούργησε και έχει προνοήσει για την επιβίωση μας ,μετά τα θαλασσώνουμε στην πορεία .
Σαν παιδάκι μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον μέσα στη φύση που τα είχε όλα : δένδρα με καρπούς ,χόρτα και νερά για να τραφώ ,πουλιά και λουλούδια για να νιώσω .Πήγαινα σπίτι χορτάτη από φαΐ και γεμάτη χαρά από εικόνες .Γυρνούσα λοιπόν εκεί για λίγες ώρες μόλις σουρούπωνε .Οι εσωτερικοί χώροι με κατέθλιβαν και η παραμονή στο σπίτι ήταν λόγω ανάγκης .Αν μου επέτρεπαν να κοιμηθώ κάτω απ τα αστέρια δεν θα χα κανένα πρόβλημα ,ίσα ίσα μου φαινόταν συναρπαστικό. Η μάνα μου απορούσε και φοβόταν παράλληλα πως ζούσα χωρίς φαΐ. Μα τι να φάω ? τα φαγητά μου φαίνονταν παράταιρα μ αυτό που ήθελε το σώμα .Ήθελα το φρέσκο που έβγαινε από τη γη ,το ξινό ,το ελάχιστα γλυκό ,ακόμα και το λίγο πικρό, έτρωγα ότι έβρισκα τέλος πάντων και όλα αυτά τα έβρισκα στα δένδρα ,σπόρους από τα κουκουνάρια ,αμύγδαλα γλυκά και πικρά ,βερίκοκα ,ροδάκινα ,βατόμουρα ,σύκα ,άγρια σπαράγγια και αγκινάρες ,ζοχιά ,ραδίκια και λάπατα που έμαθα νωρίς να τα ξεχωρίζω και να τα κόβω με το μικρο μου σουγιά και τα πήγαινα στη μάνα μου για να τα βράσει. To σουγιαδακι μου πάντα το κουβαλούσα για να σκαλίζω τα πεύκα και να δακρύζουν ή να φιάχνω μικρές σκαλιστές βαρκούλες που τις έριχνα στο νερό και τις χάζευα που ταξίδευαν αμέριμνες και έφταναν μακρυά μέχρι τη θαλασσα της φαντασίας μου.
Όταν ήρθαμε στην πόλη ένοιωσα έντονα να με ξεριζώνουν από εκεί που ανήκα και έκανα χρόνια να το ξεπεράσω ενώ κάθε βράδυ ονειρευόμουν το μέρος εκείνο .Τώρα μετά από χρόνια ξέρω γιατί αρρωσταίνει ο άνθρωπος που είναι κομμάτι θεϊκό ,γιατί Θεός και σύγχρονη ζωή δεν συμβαδίζουν .
Ολυμπία καλησπέρα. Ομολογώ δεν περίμενα τέτοιο δέσιμο να έχεις με τη φύση και γενικά τέτοιο κομμάτι στον εσωτερικό σου κόσμο. Θα μου πεις "γιατί" ; Δεν ξέρω.... αυθόρμητα νιώθω ότι αυτό που βίωνες μέσα σου φαντάζει πολύ τολμηρό και προχωρημένο για έναν άνθρωπο και δη μια Γυναίκα. Η Έκπληξη είναι παραπάνω από ευχάριστη σαν συναντά κάποιος τέτοιες σκέψεις και αισθήσεις σαν τις δικές σου. Στη συνέχεια βάζεις μια σύγκριση, μια αντιπαράθεση. "Θεός" και "σύγχρονη ζωή". Δεν είναι "καθαρό" πως προσεγγίζεις εδώ το θέμα "θεός". Αν με αυτό το βίωμα εννοείς τη Φύση, την ατμόσφαιρά της, το δημιούργημά της, όπως το περιέγραψες σαν το ζούσες από κοντά, τότε ναι υπάρχει μια αντιπαράθεση μεταξύ Φύσης και σύγχρονης ζωής. Αυτό που καθιερώθηκε σαν "σύγχρονη ζωή", δηλαδή ένας σκλαβωμένος άνθρωπος στα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς για να ζήσει με όλο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο, χωρίς καλλιέργεια σκέψης, επικοινωνίας, ζωής σε αρμονικό φυσικό περιβάλλον, τότε ναι αυτό δεν χωράει μέσα στη φύση. Είναι έκτρωμα. Και ως τέτοιο είναι που οδηγεί τους ανθρώπους στην κατάθλιψη και στις συμπεριφορές επιθετικότητας. Πολύ ωραίο και σημαντικό το θέμα σου σήμερα καλή μου. Όμορφο απόγευμα.
Ειναι η αρχετυπικη γνωση για τη φυση και τη διασυνδεση μαζι της που εχουμε ολοι ερχομενοι στη ζωη και την οποια χανουμε μεγαλώνοντας διοτι παρεμβαλλεται ο συγχρονος τροπος ζωης που μας επιβαλλεται στην πορεια .Αν δεχθουμε οτι ο ανθρωπος ειναι θεικο δημιουργημα κατ εικονα και καθ ομοιωση τοτε φερει κατι θεικο και ο Θεος κατι ανθρωπινο και εφοσον ο ανθρωπος ειναι μερος της φυσης και ο Θεος ειναι μερος αυτης .Δεν ξερω πως να το εξηγησω αλλιως ,αλλα Θεος _ φυση _ ανθρωπος εχω την αντιληψη οτι ειναι ενα και το αυτο, αδιασπαστο και αδιαιρετο με συνδετικους κρικους αγαπης και οσο απομακρυνεται το ενα απο το αλλο τοσο χανεται η ουσια και η χαρα της ζωης .Καλο απογευμα Γιαννη ευχαριστω .
Αυτό με τους καρπούς των δέντρων να τα κόβεις όποτε θέλεις, άσε που όταν βγάζουν λουλούδια για να δέσουν τους καρπούς ευδιάζει όλο το χτήμα. Αχ τι δεν θα έδινα να πάω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου στο νησί...αχ... Καλό βράδυ Oly!
Ax αυτό το αχ ....πόσες φορές δεν ονειρεύτηκα λιγότερες ανέσεις αλλά μια ανθρώπινη και βιώσιμη ζωή ,ζωή που αξίζει να τη ζεις με αυτάρκεια αλλά και σεβασμό στη μητέρα φύση .Καληνύχτα βιργινία μου, καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα να έχεις !
Μάλιστα. Η ανιψιά μου σήμερα μου έστειλε το εξής μέιλ "Εχω μια εργασια για αυριο στη Τεχνολογια και ηθελα να σε ρωτησω κατι! Ποσο εχει αλλαξει ενα μεσο μεταφορας πχ αυτοκινητο η ενα μεσο επικοινωνιας πχ τηλεφωνο απο τοτε που ησουν μικρη και ποσο εχει επιρεασει αυτο τη ζωη σου? Στο γραφω αυτο γιατι η μαμα δεν μου λλεει διοτι λεει οτι δεν ξερει πλιζ απαντα οσο γρηγορα γινεται" Δεν θα σου γράψω τι της απάντησα. Είναι και πολλά!
Ομορφες όλες οι παιδικές σου εικόνες.
Πάμε για τις πολυλογίες μου τώρα, λογάκια
Η Φύση είναι ένα μόνο μικρό κομματάκι του Θεού Το σώμα μας είναι ένα μικρό τόσο δα κομματάκι της Φύσης. Ο Άνθρωπος δημιουργήθηκε από μια Πνοή με σκοπό να ταξιδέψει μέχρι να συναντήσει την Δημιουργία. Ο άνθρωπος είναι αυτός που πια δεν είναι νεαρός που κοιτάζει προς τα πάνω πάντα και πράττει μετά από σκέψη και εξέταση των όσων βλέπει. Αυτή είναι η φύση του
Ολα καλά θα πάνε Μπίτσα μου είμαστε μια κάψουλα της Φύσης που σκοπό έχει να φύγει από τη Γη με όλες τις πληροφορίες Της μέσα μας ... Βλέπεις γνωρίζει και γνωρίζουμε πως ο ήλιος (μοναδική πηγή φωτοσύνθεσης) είναι ένας αστέρας G2. Ο χρόνος ζωής ενός αστέρα G2 της κύριας ακολουθίας είναι περί τα 10 δισεκατομμύρια έτη· η ηλικία του Ηλίου μας εκτιμάται στα 5 δισεκατομμύρια.
Τι λες θα τα καταφέρουμε να προλάβουμε και να μαζέψουμε όλη την γνώση της απαραίτητη για την Δημιουργία?
Σε 5 δις χρονια αν δεν εχουμε βγαλει τα ματακια μας με τα χερακια μας προλαβαινουμε να ταξιδεψουμε το DNA μας σε ενα νεο φιλοξενο πλανητη που θα παιρνει ζωη απο ενα νεαρο αστερα ,ομως εχω την αισθηση οτι παντα κατι θα μας διαφευγει και αυτα θα το καταλαβουμε αρκει να σηκωσουμε το βλεμμα στο ουρανο και να κοιταξουμε ψηλα μια νυχτα σκοτεινη χωρις φεγγαρι μακρυα απο τα φωταυγεια της πολης που μας τυφλωνει κυριολεκτικα και μεταφορικα .Γιατι ειμαστε μερος της φυσης οπως πολυ σωστα ειπες και οχι το "ολον" ή το Ενα και ποτε δεν θαχουμε οοοοολη τη γνωση .Ποσα πολλα πραγματα δεν γνωριζουν σημερα τα παιδια και ποσα αλλα περισσοτερα μαθαινουν και ενα αλλο ειδος ανθρωπου δημιουργειται στοχευμενα στο δυτικο κοσμο .Καποιοι ομως ακομα εχουν ακομα γερα καρφωμενα τα ποδια στη μανα Γη . Μανια μου καλημερα και καλη εβδομαδα !
Μεγαλωμένη σε μιαν αυλή της πόλης ανατράφηκα με διαφορετικές εμπειρίες. Το μεγαλείο της φύσης το βίωσα στην ωριμότητα . Ένα κτήμα στην άκρη μιας θάλασσας φραγμένης. Ένας βιότοπος .Ένα απιτάκι στην ερημιά και στην φύση. Ξημέρωμα με ξύπνησαν οι γλάροι που μάλωναν . Βγήκα με το νυχτικό και έπλυνα το πρόσωπό μου με νερό από την θάλασσα . Περπάτησα ξυπόλητη στην παραλία. Ξαφνικά , ένα μωρο , χταπόδι, άρπαξε την άκρη του ποδιού μου νομίζοντάς με μαμά. Έμεινα εκεί. Για πολύν καιρό . Και σημαντικό. Ένα μας σημαντικό και θεϊκό , αν το θέλεις να το ονομάσουμε έτσι είναι αυτό.
Υπέροχο συναίσθημα να είσαι έξω στη φύση και να παίρνεις ανά πάσα στιγμή αυτά που απλόχερα σου χαρίζει... το έζησα για λίγο σαν μικρό παιδί τα καλοκαίρια... καταλαβαίνω τη νοσταλγία σου... είναι όμως τόσο όμορφες οι αναμνήσεις... από γεύσεις, από μυρωδιές.. μου ήρθε η γλύκα από το ροδάκινο στο στόμα... να 'σαι καλά!!!
Kαλησπερα Λινα ευχαριστω για το σχολιο με τιμα ! και ναι οταν εχεις αυτη την εμπειρια στα παιδικα χρονια ειναι σχολειο ,οταν τη ζεις ως μεγαλος ειναι ευλογια κι αν μπορουσες να ζησεις για παντα ετσι ειναι λαχειο .Ευλογηθηκες λοιπον να ζησεις ως ενηλικη και να εχεις αναλογη εμπειρια που πιστευω θα σου μεινει για παντα αξεχαστη και σου ευχομαι καποτε να επαναληφθει και συντομα μαλιστα .Καλο βραδυ !
Καλησπέρα Anna ! πραγματι η μνημη πολλαπλασιαζει τις ευχαριστες εμπειριες η τις εξιδανικει ,ετσι χρωματα ,αρωματα και γευσεις απο το παρελθον εχουν μια αλλη ποιοτητα ...σου ευχομαι να εχεις και παλι τις ιδιες εμπειριες διακοπων ! καλο σου βραδυ !
Τώρα μετά από χρόνια ξέρω γιατί αρρωσταίνει ο άνθρωπος που είναι κομμάτι θεϊκό ,γιατί Θεός και σύγχρονη ζωή δεν συμβαδίζουν .
Γλυκιά Anna, καλησπέρα και μιας και δεν τα έχουμε πει, φαντάζομαι ότι δεν είναι καθόλου αργά να ευχηθώ, χρόνια πολλά και καλή Χρονιά. Ότι επιθυμείς να φέρει πολλαπλάσιο ο νέος χρόνος. Κατ αρχάς καταπληκτική η αφήγησή σου, ήταν σαν να με τοποθέτησες δίπλα σου, στον όμορφο κόσμο που ζούσες, να με παρέσυρες στις ηδονές μιας απέριττης αλλά τόσο γεμάτης ζωής. Μπόρεσες να με κάνεις να νιώσω το ξαφνικό ξερίζωμα και η ηδονή μετατράπηκε αυτόματα σε οδύνη.
Γλυκιά μου... Δανείστηκα τη παραπάνω καταληκτική σου φράση, για να προσπαθήσω να τη συνδέσω με ένα πολύ γνωστό σε όλους μας μύθο και να προσπαθήσω να παίξουμε λίγο με αυτόν... Ο Μύθος, έχει τον περιώνυμο τίτλο ΓΕΝΕΣΙΣ και είναι, θεωρητικά πάντα, η προσπάθεια ενός ευφυούς ανθρώπου, να ερμηνεύσει, αλλά και να εξηγήσει όσο το δυνατόν πιο κατανοητά, σε απλούς και αγράμματους ανθρώπους, όσα έβλεπαν γύρω τους. Για να μην επεκταθώ, ας μπω στον μύθο και ειδικά στα σημεία που μας ενδιαφέρουν.
1) Ο Θεός μεταξύ όλων των ιδιοτήτων του είναι Πάνσοφος και Παντογνώστης.
2) Έπλασε τον άνθρωπο, όπως καλά λες, όχι μόνο κατ εικόνα Του, αλλά και καθ ομοίωσίν Του.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Α) Γιατί ο Πάνσοφος Θεός, ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο καθ ομοίωσίν Του, απαγόρεψε σε αυτόν να λάβει τροφή από του δένδρου της ΓΝΩΣΗΣ; Δεν είναι ΠΑΡΑΛΟΓΟ;
Εδώ, δεν μας ενδιαφέρουν τα πάντα όσα αφορούν στη ΠΔ στη Γένεση, στο Θεό, στη Δημιουργία. Μόνο ίσως η απαγόρευση. Ήταν ένα πείσμα; Ένα καπρίτσιο; Μια δοκιμασία πίστης; Τα πάντα μπορεί να ήταν έως να μην έγινε τίποτα από όλα αυτά. Ίσως όμως να ήθελε ο μύθος να δηλώσει, το ΑΝΕΤΟΙΜΟ του μυαλού των Πρωτόπλαστων για να λάβουν ΓΝΩΣΗ. Τι και αν είχαν σώμα Ανδρός και Γυναικός και τα δυο ολοκληρωμένα (αλήθεια, στον προστατευμένο Παράδεισο, γιατί ο πρώτος άνθρωπος να μην είναι μωρό; Η μήπως ήταν; ). Να η υπόθεση μου μοιάζει σαν ενός τρίχρονου παιδιού που πλησιάζει στην αναμμένη σόμπα. Φωνάζει η μαμά "μη Γιαννάκη θα καείς"... Η μαμά πάει στην κουζίνα ακούει κλάματα! Ο "Γιαννάκης" που δεν ήξερε τι σημαίνει "καείς" ΚΑΗΚΕ και το έμαθε!
Γιατί; Ήξεραν οι Πρωτόπλαστοι τι θα πει "ΠΕΘΆΝΕΤΕ"... Ήξεραν αν αυτό ήταν καλό ή κακό; Πώς να το ξέρουν; Δεν είχαν φάει από το δέντρο της Γνώσης! Μόνο τον απειλητικό τόνο της φωνής καταλάβαιναν. Από αυτόν ήθελαν να απεμπλακούν! Και τα κατάφεραν μια χαρά! ΚΑΗΚΑΝ! Έμαθαν πολλά, έφυγαν από τον Κήπο με τα καλούδια και κατέληξαν στην "Πόλη" με το Μπετόν και τα συσκευασμένα.
Αυτά πάνω κάτω λέει αυτός ο μύθος, γιατί υπάρχουν χιλιάδες άλλοι παρόμοιοι μύθοι, άλλων λαών, που διηγούνται ομοίως τη βιασύνη του ανθρώπου. Μια βιασύνη, που καταλήγει σε καταστροφή της φύσης, μιας και δεν την γνωρίζουμε, αρχίζοντας από τη καταστροφή του ίδιου του ανθρώπου.
Σε καληνυχτίζω θερμά
Θέμης
Υγ Προσωπικά Anna μου, πιστεύω ότι υπάρχουν δύο κυρίαρχες θεωρίες. Η μία ισχυρίζεται ότι ΔΕΝ υπάρχει Θεός. Ας την αφήσουμε αυτή. Πάντως υπάρχει. Η Δεύτερη, ισχυρίζεται ότι υπάρχει...Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο περιπεπλεγμένα. Θεός ναι αλλά ποιος; Εκείνος ο περιγραφόμενος μέσα στη Παλαιά Διαθήκη και σύμφωνα με το Εβραϊκό Δόγμα, όπου ακόμα περιμένουμε τον ΑΝΘΡΩΠΟ Μεσσία; Εκείνος ο περιγραφόμενος μέσα στη Παλαιά Διαθήκη, όπου σύμφωνα με τον Χριστιανισμό ήλθε ο Μεσσίας ως Υιός Θεού, Θεός ο ίδιος; Εκείνος ο περιγραφόμενος μέσα στο Κοράνι, που αποδέχεται τη Παλαιά Διαθήκη κατά τα πρόσωπα αυτής, και αναμένει τον Μεσσία; Καταδειχθείς Θεός από τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό όπου το πνεύμα, σύμφωνα με τους Γνώστες Ανθρώπους, εκπορεύεται μονάχα από τον Πατέρα ή καταδειχθείς σύμφωνα με το Καθολικό Δόγμα όπου το Πνεύμα εκπορεύεται και εκ ΤΟΥ ΥΙΟΥ;
Επιτέλους θα αποφασίσουμε; Θα αποφασίσουμε εμείς οι άνθρωποι, τα δημιουργήματα ΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΜΑΣ;
Μήπως σαν τον Έλληνα Δία ή τον Ινδό Βισνού; Μήπως να έχει και λίγο από Θωρ ή Ρα; Καλή μου... Δεν θέλω να αγγίξω τα πιστεύω σου, ούτε να τα επηρεάσω. Τις δικές μου πεποιθήσεις διαπράττω εδώ. Οι Θεοί των Ανθρωπίνων μυαλών, δεν μπορεί παρά να είναι Δημιουργήματα Ανθρώπων. Αλλά ο Πραγματικός Ένας Θεός, στον οποίο όλοι αναφερόμαστε και άλλος φανερά, άλλος κρυφά, προσευχόμαστε, είναι Θεός Δημιουργός και όχι Δημιούργημα. Θεός ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΣ για τα ανθρώπινα μυαλά. Τόσο στο μέγεθος, όσο και στην υπόστασή Του, αλλά και τις δυνατότητές Του... Αλλά ας συνέλθω, είπαμε, δεν γνωρίζω αν υπάρχει, αλλά εφόσον είναι υπαρκτός, μονάχα ως τέτοιος είναι αποδεκτός μέσα μου. Η Αλήθεια είναι ότι καμία Θρησκεία δεν ακολουθεί τέτοιο Θεό, ενωτικό και χωρίς σαφή χαρακτηριστικά, γιατί δεν εξυπηρετεί πουθενά και κανέναν. Ούτε οικονομικά( με διάφορους τρόπους), ούτε πολιτικά, ούτε για στρατιωτική επιβολή.
Φίλε "πολυλογά" πρωτον σε ευχαριστω που με τιμησες με τις σκεψεις σου τις τοσο μεστες και αληθινες που πιστευω εκφραζουν αρκετους σκεπτομενους ανθρωπους .Δευτερον επετρεψε μου μια μικρη διορθωση : εισαι στο blog της glowworm (πυγολαμπιδας ) και το ονομα της ειναι Ολυμπία ,ή Ολυ ή Μπιτσα αν προτιμας ! Και τωρα μπορω να σου πω οτι με την εγγραφη μου αυτη δεν εβαλα θεολογικα θεματα παρα μονο την γενικη εννοια του Θεου - Δημιουργου ετσι οπως την αντιλαμβανομαι σε σχεση με τη Δημιουργια που τοσο με ειχε συνεπαρει στην παιδικη μου ηλικια .Επιπλεον ηθελα να τονισω μια εντελως δικη μου αισθηση σχετικα με τη φυση που μας περιβαλλει οτι εφοσον ειναι θειο δημιουργημα πρεπει να τυγχανει του σεβασμου και της προσοχης μας(οχι λατρευτικα για να μη παρεξηγηθω) σαν να επροκειτο για τον ιδιο τον Δημιουργο τον οποιο οπως πολυ σωστα ειπες ουτε μπορουμε να συλλαβουμε την υποσταση του ουτε να κατανοησουμε την ουσια του .Ευχαριστω και καλο σου ξημερωμα !
Να με συγχωρείτε, για τη λάθος προσφώνηση. Κάπου μπερδεύτηκα γράφοντας και ταυτόχρονα αναζητώντας, το όνομα εκείνης που απευθύνομαι. Μπίτσα; Όχι δα! Όσο και να μου επιτρέπετε εσείς, δεν επιτρέπω εγώ στον εαυτό μου... Δεν γνωριζόμαστε άλλωστε και τόσο καλά. Αν θέλετε Ολυμπία, πάντα κυρία φυσικά, χωρίς αυτό το χυδαίο - μου -... Ολυμπία μου; τς τς τς
Αναφορικά τώρα με την παρέμβασή μου, που ίσως ξάφνιασε, ειδικά στο πρώτο της κομμάτι, ούτε να θέσω κατευθείαν θεολογικά ζητήματα είχα σκοπό αλλά ούτε να αναιρέσω τα ως τώρα γνωστά. Μπορείτε να κλείσετε τα μάτια, το προτείνω άμεσα, στην περί μύθου πρότασή μου. Όμως δεν μπορείτε να πείτε όχι σε τίποτε άλλο. Οι Πρωτόπλαστοι δεν ασέβησαν γιατί τους έπεισε ο σατανάς ως όφις. Δεν το έκαναν από καπρίτσιο και από καθαρή ασέβεια. "Θα γίνετε ΩΣ θεοί και θα γνωρίζετε το καλό από το κακό" είπε στη Εύα ο Σατανάς...
Το μικρό παιδί, δεν θέλει και καλά να μάθει τι είναι αυτό το "ΘΑ ΚΑΕΙΣ" που λέει η μαμά. Θέλει να αποδείξει ίσως, ότι όπως η μαμά πηγαίνει στη σόμπα και δεν καίγεται, έτσι μπορεί και αυτό. Να ξεμπερδεύει μια και καλή από τη φωνή της μαμάς που προσπαθεί να το φοβίζει. Δεν φοβάται το "ΚΑΕΙΣ"... Δεν το γνωρίζει. Φοβάται τη φωνή της Μαμάς! Στο τέλος επώδυνα μαθαίνει. ΚΑΙΓΕΤΑΙ.
Έτσι και οι Πρωτόπλαστοι. Άρτι πλασθέντες. Ακόμη το μυαλό ως παιδιού. Δεν γνώριζαν από Θάνατο. Τι σήμαινε ΠΕΘΑΝΕΤΕ δεν ήξεραν. Ούτε είχαν κάνει ακόμη παιδιά, ούτε είχε πεθάνει κανείς τους (ναι και στον Παράδεισο θα πέθαιναν αλλά ανώδυνα και θα θεώνονταν απευθείας), ούτε από το δέντρο είχαν φάει να ξέρουν αν το πεθάνετε ήταν καλό ή κακό για τη φυσική τους υπόσταση. Μόνο την από τον Θεό Απειλή άκουγαν και εκείνη φοβόντουσαν.
Πάνω σε αυτό το φόβο πάτησε ο Σατανάς και τη ματαιοδοξία τους.
Τώρα μετά από χρόνια ξέρω γιατί αρρωσταίνει ο άνθρωπος που είναι κομμάτι θεϊκό ,γιατί Θεός και σύγχρονη ζωή δεν συμβαδίζουν .
Αυτό είναι το δικό σου κείμενο που με οδήγησε σε όλα αυτά. Διάβασε το καλά. Τι ουσιαστικά λέει μεταξύ άλλων; Για ένα άνθρωπο που βιάζεται να μεγαλώσει, να ζήσει τι δική του ζωή, ανεξάρτητα αν τη ζήσει με το Θεό ή χωρίς αυτόν, να φτιάξει τις δικές του Βαβέλ, όπου σίγουρα ο Θεός δεν θα τον ακολουθήσει. Τώρα πήγαινε πίσω το μυαλό σου. Όχι σε αυτά που εγώ γράφω, αλλά σε εκείνα που διάβαζες και χαιρόσουν ως μικρή. Πολύ ωραία, θαυμάσια μπορώ να πω. Είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος σε έναν τέτοιο Παράδεισο; Πώς όχι; Σίγουρα! Γιατί να θελήσει, για οποιονδήποτε λόγο ή εξήγηση που απλά εγώ δίνω, κάτι παραπάνω; Όχι Ολυμπία, δεν υπήρχε αντικειμενικός λόγος. Ο Μόνος λόγος ουσιαστικά ακούει στον Σατανά που φέρει το όνομα Άνθρωπος!
Όπως γνωρίζουμε Ολυμπία ο Άνθρωπος είναι οι επιλογές του. Και αν φτιάχτηκε καθ ομοίωσιν Θεού, όπως και οι Άγγελοι περίπου εντέλει και ο Εωσφόρος, γνωρίζουμε πια γιατί η Γη την έχει κάνει από "κούπες"...
Και μετά απ όλα αυτά, προσέθεσα το ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ όπου πραγματικά ομιλώ περί ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ και πραγματικού Θεού... Αλλά στο Υστερόγραφο. Κάποιες φορές είναι αλήθεια, μου συμβαίνει. Τα περισσότερα τα γράφω εκεί που πρέπει να γράψω δυο τρεις άντε τέσσερις γραμμές. Τι να κάνουμε, έτσι είμαι εγώ. Να όπως τώρα... Δεν μπορώ παρά να μη σε πειράξω κλείνοντας με το ερώτημα: Ποιος άφησε τον Σατανά να εισέλθει στον Ιερό τόπο του Παράδεισου; Πώς μπήκε μέσα; Επρόκειτο για άλλο ένα σχέδιο, συνεργασία ιδιότυπη, στοίχημα να το πούμε έτσι, όπως και στην περίπτωση του Ιώβ;
Το "μου" που αρκετοι φιλοι και φιλες το χρησιμοποιουν δεν το κατακρινω αν και προσωπικα δεν το συνηθιζω .Μπορω ομως να κρινω την συνηθεια εκεινων που το χρησιμοποιουν .Θα έλεγα οτι ειναι μια προσπαθεια να ερθουν πιο κοντα στον συνομιλητη και να κερδισουν θετικες εντυπωσεις και συμπαθεια ,δεν θελω να σκεφτω κατι περισσοτερο γιατι θα με βαλει στη θεση του κριτη και δεν θα το ηθελα .Αλλωστε δεν ειμαστε εδω για να κατακρινουμε ο ενας τον αλλον ,υπαρχει τοσο θετικη και καλη ατμοσφαιρα στα περισσοτερα blog και ειδικοτερα των φιλων που δεν υπαρχει λογος να βαζουμε στο μικροσκοπιο τετοιες λεπτομερεις και να χαλαμε το κλιμα και την διαθεση .Αλλωστε δεν ειναι και καμια βρισια ,ας το δεχθουμε σαν φιλικη προσφωνηση γιατι εχουμε δει και εχουμε ακουσει συμπεριφορες που στην ουσια προκαλουν τεραστια ζημια στη φημη των κοινωνικων δικτύων ,οποτε αυτο το αντιπαρερχομαι.
Οσον αφορα τα υπολοιπα που απαντουν στο θεμα μου : πισω απο τους μυθους υπαρχει κρυμμενη ιστορια και γνωση που χανεται στα βαθη των αιωνων και ποιος μπορει να γυρισει πισω να δει τα γεγονοτα ? Η Γεννεση εξ αλλου απαντα στην περιεργεια των ανθρωπων εκεινης της ιστορικης περιοδου που ειχαν τα ιδια ευλογα ερωτηματα για τη Δημιουργια του κοσμου .Μεχρι πριν χρονια κιεμεις ετσι τα δεχομασταν οπως τα ακουγαμε .ομως η προοδος του ελλογου ανθρωπου τον ωθει να αναζητει ολο και ποιο αληθοφανεις απαντησεις και ερμηνειες .
Εδω καλα καλα ομως δεν εχουμε απαντησει αν υπαρχει Θεος ή οχι ,καθως επισης στο ονομα του διαπραττονται εγκληματα ,υπαρχουν τεράστιες ανισοτητες ,πεινα και δυστυχια ,ενω καποιοι αλλοι στα εργαστηρια ετοιμαζουν την αναζητηση νεων φιλοξενων πλανητων για την αποικηση τους , σχηματα οξυμωρα ολα αυτα και η ιδια η ζωη μας δειχνει οτι το καλο και το κακο υπαρχουν σε αφθονια και τα δυο .
Μας εβαλε δυσκολα ο Δημιουργος με την ελευθερη βουληση ,αλλα για να ειναι αποτελεσματικη χρειαζεται να εχουμε γνωσεις κι εμεις σχεδον ξυσαμε την επιφανεια της επιστημης και προσπαθωντας να προχωρησουμε εν τω βαθει κοντευουμε να τιναξουμε τον πλανητη στον αερα .Τι να κανει τις προειδοποιησεις απ τη μαμα του το μικρο παιδι ? αν ειναι να καει θα καει αλλιως πως θα μεγαλωσει ? Δεν πιστευει την μαμα του οχι γιατι δεν τη αγαπαει αρκετα αλλα γιατι θελει να μαθει μονος του αν η φωτια καιει ,ειναι εγωιστης οπως ολα τα μικρα παιδια κιαν δεν πειραματιστει με τη φωτια δεν θα μαθει .Επομενως εδω μερικες θρησκειες ηταν αναποτεleσματικες στην προοδο του κοσμου με τις απαγορευσεις .Το καλο και το ωφελιμο υπαρχει ,το κακο περιμενει στη γωνια και η συνειδηση το μεγα αυτο οπλο καιροφυλακτει εναντια στο κακο.
Η δικη μου φραση που σταθηκες και ηταν η αφορφη για ολη αυτη τη συζητηση ,απαντα στον λανθασμενο προσανατολισμο της τεχνολογιας και της επιστημης που εχει λοξοδρομησει δραματικα .Και η ανησυχη φωνη της γραφης μου ,αναζητησε σαν απαγγειο εκεινες τις μνημες ενος ξεχασμενου παραδεισου των παιδικων μου χρονων που λεει : αφηστε με επιτελους να ζησω σαν ανθρωπος !
καλο βραδακι να εχεις !
