Μια φορά και ένα καιρό ζούσαν στην ίδια πόλη ,στην ίδια γειτονιά η Αλήθεια και το Ψέμα .Η Αλήθεια είχε ένα μεγάλο και ευρύχωρο σπίτι με μεγάλα και ανοιχτά παράθυρα που άφηναν το φως του ήλιου να το διαπερνά και να το θερμαίνει όλες τις εποχές του χρόνου .Ο κήπος της ήταν πάντα γεμάτος όμορφα λουλούδια και δένδρα, που έφτιαχναν γλυκούς καρπούς έτοιμους να τους δοκιμάσει ο κάθε ένας που θα διάβαινε την πόρτα της και το τραπέζι ήταν πάντα στρωμένο με δεκάδες εδέσματα και γλυκίσματα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη για όποιον ήθελε να τα γευτεί .Παρ όλα αυτά η Αλήθεια δεν είχε πολλούς φίλους ,το ζεστό και φιλόξενο σπίτι της δεν ήταν αρκετό για να τραβήξει τους επισκέπτες.Η Αλήθεια έκανε παρέα μόνο με την Ειλικρίνεια .Ήσαν αγαπημένες φίλες και κάθε μέρα χρόνια τώρα, έπιναν αντικριστά το τσάι τους χαμογελώντας η μια στην άλλη ,κάνοντας όνειρα πως κάποτε θα γίνει αγαπητή και θα γεμίσει το σπίτι της από κόσμο που θα έρχεται να την επισκεφθεί και να δεχθεί τις σοφές συμβουλές της.
Το Ψέμα αντίθετα είχε μικρο και θλιβερό σπίτι με μικρά παράθυρα ερμητικά κλειστά και σκούρα τζάμια που εμπόδιζαν το φως να εισέλθει και το κρατούσε κρύο ,παγωμένο και σκοτεινό ,γι αυτό και έμοιαζε απίστευτα αφιλόξενο. Και όμως δεν του έλειπαν οι φίλοι καθημερινά .Το Ψέμα δεν άδειαζε από τους επισκέπτες ,κόσμος πολύς πήγαινε και ερχόταν και ζητούσε τις ιδέες του και εκείνο με καμάρι επαίρονταν για την εξυπνάδα που είχε να καθοδηγεί τους φίλους του .Έτσι σε λίγο καιρό η πόλη γέμισε με ανθρώπους που καθοδηγούμενοι από το Ψέμα έγιναν και εκείνοι ψεύτικοι σαν και αυτό και ήρθαν και άλλοι και έγιναν κι εκείνοι το ίδιο και γέμισε ο κόσμος όλος ψέματα. Έπαιζαν και διάφορα παιχνίδια όλοι μαζί και τα αγαπημένα τους ήταν το "σκοτεινό δωμάτιο" ,η "κρεμάλα ", η "τυφλόμυγα " το "κλέφτες και αστυνόμοι ","το σπασμένο τηλέφωνο" και το "μάντεψε ποιος ".Πολλοί που έπαιζαν αυτά τα παιχνίδια παρ όλο που τσακίζονταν, μάτωναν και πονούσαν ,τα έβρισκαν διασκεδαστικά και εθιστικά και ήταν δύσκολο να τα αποχωριστούν.Όμως με τόσο κόσμο μέσα στο ίδιο του το σπίτι το Ψέμα άρχισε να ασφυκτιά να νοιώθει άβολα ,πιεστικά και βασανιστικά ,δεν μπορούσε να ανασάνει και επιπλέον ένοιωθε άρρωστα και καταθλιπτικά και γεμάτο τύψεις για την ζωή που είχε διαλέξει.
Ενώ η Αλήθεια παρέα με την Ειλικρίνεια παρ ότι έμειναν για πάντα ολομόναχες, γι αυτό σπάνιες και ακριβοθώρητες εν τούτοις όποιος είχε τη σοφία να διαβεί την πόρτα του σπιτιού της ένοιωθε τη γλυκιά θαλπωρή και ζεστασιά που πρόσφεραν απλόχερα .Οι δυο φιλενάδες ήσαν ευτυχισμένες ,ήρεμες και χαρωπές απαλλαγμένες από θορύβους και ενοχλήσεις ανόητων ανθρώπων .Γι αυτό από τότε λένε πως η Αλήθεια είναι μια ,μοναδική και λάμπει ,ενώ τα ψέματα πολλά ,ανούσια και οδυνηρά.
Μια φορά κι ένα καιρό ζούσαν σε ένα μικρό όμορφο σπιτάκι δύο αδελφάκια που ήσαν χαρούμενα και ευτυχισμένα γιατί είχαν τους γονείς τους και μια αυλή να παίζουν και να μοιράζονται τα παιχνίδια τους με αγαπημένους φίλους .Οταν λοιπόν ερχόταν η Άνοιξη ο κήπος τους γέμιζε με πολλά όμορφα λουλούδια και πλημμύριζε με χρώματα και αρώματα ενώ στη μέση της αυλής υπήρχε κι ένα θεόρατο δένδρο που έδινε τη σκιά του τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού και χάριζε την ομορφιά του κάθε φορά που γέμιζε με όμορφα λουλουδάκια και αργότερα τα έδενε σε νόστιμους καρπούς .
Εκείνη όμως την Άνοιξη το δένδρο στη μέση του κήπου έμοιαζε να έχει ξεραθεί και μάταια το περίμεναν να γεμίσει με φρέσκα φυλλαράκια και να ανθίσει όπως κάθε χρονιά .Ο βαρύς χειμώνας και η παγωνιά που έστειλε η νεράιδα του χιονιού είχε κάψει και είχε ξεράνει όχι μόνο το δένδρο αλλά και όλα τα λουλούδια της αυλής .Η Άνοιξη είχε φθάσει όμως η αυλή ήταν γκρίζα και καταθλιπτική,το ίδιο και τα παιδάκια,,το ίδιο και οι μέλισσες ,το ίδιο και οι πεταλούδες ,το ίδιο και τα πουλάκια ,το ίδιο και η νεράιδα των λουλουδιών που περίμενε πως και πως την ώρα αυτή να σκορπιστεί παντού όλη η ομορφιά της.Στεναχωρημένη και χωρίς να ξέρει τι έπρεπε να κάνει πήγε στον φίλο της τον άνεμο και τον παρακάλεσε να τη βοηθήσει.
"Άνεμε καλέ μου φίλε φύσηξε πάνω στη γη και μάζεψε όλους τους σπόρους των λουλουδιών και σκόρπισε τους παντού να γεμίσει όλη πλάση ομορφιά "
"Ευχαρίστως καλή μου νεράιδα " είπε ο άνεμος γελώντας που φύσηξε δυνατά και μάζεψε όλους τους σπόρους και τους έφερε από τα πέρατα της οικουμένης ,σκορπώντας τους πιο όμορφους στην αυλή των δυο παιδιών.
Έπειτα η νεράιδα μας που ήξερε καλά τα μυστικά της μητέρας της φύσης ,πέταξε στον αέρα ψηλά πήγε κοντά στα σύννεφα και τα παρακάλεσε να γίνουν.βροχή .
"Ελάτε καλά μου σύννεφα ,γίνετε βροχούλα και δώστε τη δροσιά σας στη γη να ανθίσει και να καρποφορήσει ! "
"Τώρα είμαστε έτοιμα να γίνουμε βροχή ο δρόμος μας είναι ένας αέναος κύκλος και η αποστολή μας να ενώνουμε γη με ουρανό"
είπαν τα σύννεφα και αμέσως έγιναν μια σιγανή βροχούλα που κύλισε στο χώμα ,άγγιξε τους σπόρους και εκείνοι βλάστησαν και έτσι σε λίγες μέρες όλη η πλάση γέμισε και πάλι με όμορφα λουλούδια ,όπως και η αυλή των δυο παιδιών που το χαμόγελο άνθισε ξανά στα χείλη τους και έτσι συνέχισαν τα παιχνίδια τους κάτω από ένα καινούριο όμορφο δένδρο που πέταξε φύλλα και λουλούδια και πάλι στη μέση του ευλογημένου κήπου .Ολοι τώρα ήσαν χαρούμενοι ,τα παιδιά ,οι μέλισσες ,οι πεταλούδες ,τα πουλάκια και όλα τα μικρά πλασματάκια που ζούσαν εκεί μαζί και η νεράιδα των λουλουδιών που πετούσε χαρούμενη ,ευτυχισμένη και γελαστή ανάμεσα τους .
Και έτσι λοιπόν ζήσανε αυτοί καλά και όλοι όσοι έχουν ένα ανθισμένο κήπο για να φροντίζουν πολύ πολύ καλύτεραααααα !!!! :)
Δεν έχω θυμό μέσα μου! Δεν έχω έχθρα για κανέναν! Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη! Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς! Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος! Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου. Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί. Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω. Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ. Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου. Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω. Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα. Κι ας μην τα ξεχνώ. Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο. Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα. Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά. Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά. Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ. Ή μήπως μπορώ ότι θέλω; Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω. Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια. Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου. Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια. Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια μας κοιτούν κατάματα. Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ωραία παρέα .Η όμορφη αυτή παρέα μαζεύτηκε μια μέρα και αποφάσισε να παει μια εκδρομή .Καθίσαν λοιπόν από την προηγουμένη να σκεφθούν που ήθελαν να πάνε και έτσι ο καθένας άρχισε να λέει τη γνώμη του.
-ΕΓΩ θέλω να πάμε σε βουνό ! πετάχτηκε βιαστικά ο πρώτος ,που πάντα έδειχνε αρχηγικές τάσεις και ήθελε να αρχίζει πάντα εκείνος την κουβέντα.
-Και γιατί να πάμε σε βουνό ? ακόμα είναι Χειμώνας και στα βουνά έχει χιόνια και κρύο ,ΕΓΩ λέω να πάμε κάπου που να έχει ήλιο και ζέστη.Αντιπρότεινε ο δεύτερος που ήταν πνεύμα αντιλογίας.
-Αποκλείεται συνέχισε ένας τρίτος που νόμιζε πως ήταν έξυπνος,ΕΓΩ λέω να πάμε σε νησί που θα χει αέρα και θάλασσα.
-Με την καμία ,απάντησε ο τέταρτος της παρέας που ήταν ο ευαίσθητος ,η θάλασσα με ζαλίζει και μου φέρνει ναυτία, ΕΓΩ θέλω να πάμε κάπου στη στεριά αλλά να μην έχει πολύ ήλιο γιατί με καίει.
-Μα τι λέτε ? στη στεριά ? δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον ,το διάστημα είναι ποιο ανοιχτό και προκλητικό ΕΓΩ ,λέω να απολαύσουμε ένα διαστημικό ταξίδι να δούμε και τη γη από ψηλά ! Αντιπρότεινε ο ονειροπόλος.
-Δεν είσαι καθόλου σοβαρός ! πετάχτηκε ο έκτος της παρέας που υπολόγιζε το χρήμα. ,τα διάστημικα ταξίδια στοιχίζουν και εν μέσω οικονομικής κρίσης που θα βρούμε τα χρήματα ? ΕΓΩ λέω να είμαστε πιο προσγειωμένοι .
-Εντάξει ,σας έχω τη λύση ! ΕΓΩ προτείνω να πάμε σε μια λίμνη που είναι ήσυχα και ειδυλλιακά και μπορούμε και να ψαρεύουμε ! φώναξε ο ρομαντικός.
-Ναι αλλά δεν έχουμε βάρκα , κουπιά και δίχτυα και δεν ξέρουμε να ψαρεύουμε ,ΕΓΩ θέλω κάτι πιο ενδιαφέρον και δραστήριο , ας πούμε να πάμε να κάνουμε ραφτιγκ σε ποτάμι ή αναρρίχηση στα βράχια ,απάντησε ο ριψοκίνδυνος .
-Ωωω όχι ! αναφώνησε έντρομος κάποιος άλλος που ήταν και ο φοβιτσιάρης ,δεν έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό , ΕΓΩ λέω να κάνουμε κάτι πιο απλό και λιγότερο επικίνδυνο ,όπως να δούμε κανένα μουσείο ή να επισκεφθούμε κάποιο μοναστήρι .
Αφού είχαν εξαντληθεί και είχαν πέσει στο τραπέζι όλες οι γνώμες ,τότε πήρε το λόγο ο τελευταίος που άρπαξε την ευκαιρία και φάνηκε και ο πιο πειστικός τόσο από τον τόνο της φωνής του ,όσο με την διπλωματία του και με την πονηριά του.
-Εντάξει λοιπόν εφόσον δεν συμφωνούμε και δεν μπορούμε να χαράξουμε μια κοινή διαδρομή και να αποφασίσουμε για το που θέλουμε να πάμε, ΕΓΩ λέω να καθίσουμε ήσυχα,ήσυχα στα σπίτια μας που είναι πιο σίγουρο, πιο ακίνδυνο, πιο ασφαλές ,δεν στοιχίζει ,δεν ενοχλεί και δεν επηρεάζει την βολή κανενός μας ,εεε τι λέτε ; αναφώνησε στο τέλος δήθεν φιλικά.
Και τότε συμφώνησαν όλοι και έτσι φοβισμένοι και ήσυχοι κοίταζαν τον κόσμο μέσα από ωραίες φωτογραφίες και έφυγε η ζωή τους περνώντας τον καιρό τους ανταλλάσσοντας και απόψεις για την ομορφιά ή την ασχήμια των τοπίων με τόση ένταση και πάθος που στο τέλος είχαν πιστέψει ακράδαντα πως είχαν πραγματοποιήσει εκείνη την ωραία εκδρομή που τόσο πολύ επιθυμούσαν . Όλοι κάπου θέλουμε να φτάσουμε αρκεί να έχουμε αποφασίσει από κοινού σε ένα κοινό στόχο ,αλλά πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα βασίζεται στα υπερτροφικά μας ΕΓΩ και στην έλλειψη θέλησης να συμφωνήσουμε σε μια κοινή βάση και έτσι θα μας εκμεταλλεύεται αρπάζοντας την ευκαιρία προκειμένου να μας καταστήσει αδρανείς και υποχείρια ώστε να μην αντιδράμε σε τίποτα πλέον .