ΣΧΙΖΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

  Ζούμε σχιζοφρενικές εποχές όπου το άσπρο πρέπει σώνει και καλά να το ονομάζουμε  μαύρο και το μαύρο άσπρο και όσοι επιμένουμε έχοντας σώας τας φρένας και εμπιστοσύνη στην κρίση μας  βαφτιζόμαστε με ευκολία "έτσι" ," αλλιώς" κι "αλλιώτικα " και άντε να αποδείξεις την περί αντιθέτου αλήθεια  .Άλλωστε το λέει και η ψυχολογία ,όταν θέλεις να καταστήσεις κάποιον ανίσχυρο ο εύκολος τρόπος είναι να του ρίξεις τόνους λάσπη .

    Και εξηγούμαι : o λόγος περί "μαντήλας" ,μίνι φούστας και μαθητικών παρελάσεων.Και οι απορίες μου εύλογες ,γιατί πως στο καλό καταφέρνουν κάθε φορά στις Εθνικές εορτές  να θέτουν θέματα τα οποία αναστατώνουν την κοινή γνώμη και μετατρέπουν σε αρένα αντιπαραθέσεων μέρες οι οποίες κανονικά θα έπρεπε να ενώνουν τους Έλληνες και όχι να τους διχάζουν .Όσο κι αν προσπαθώ να αποβάλλω τη σκέψη ότι κρύβονται άγνωστα συμφέροντα και σκοποί δεν τα καταφέρνω .Άλλωστε είναι νωπή η μνήμη με τον Τσεναι Αλβανικής καταγωγής τον όποιον πριν λίγα χρόνια  τα κανάλια είχαν θεοποιησει και αργότερα ο ίδιος βγήκε και ανέτρεψε με δηλώσεις του  την εικόνα του που με το έτσι θέλω κάποιοι μας επέβαλαν .Το ίδιο επιχειρείται τώρα και με τη συμπαθή κατά τα άλλα μαθήτρια που παρέλασε με τη μουσουλμανική μαντήλα και φούστα μέχρι το πάτωμα .Και έρχομαι να θυμίσω όσους βιάστηκαν να χειροκροτήσουν αυτή την εμφάνιση ,πριν από πολλά χρόνια όταν η μαθητική ποδιά ήταν θεσμοθετημένη για τις μαθήτριες καθώς και η συνολική εμφάνιση τους περνούσε από αυστηρή κριτική ,αυτοί οι ίδιοι ήσαν τότε υπέρμαχοι στο να καταργηθούν όλα αυτά στα πλαίσια του προοδευτισμου  .Αυτοί οι ίδιοι με χαρακτηριστικό  φαρισαϊσμό προκειμένου να φανούν  ανεκτικοί ή δεν ξέρω τι άλλο θεωρούν πολύ φυσιολογικό να παρελαύνει μια μαθήτρια σε εθνική γιορτή φέροντας ένα θρησκευτικό σύμβολο τη ίδια στιγμή που φτύνουν στον κόρφο τους για οποιοδήποτε Εθνικό ή θρησκευτικό σύμβολο  της επίσημου  κράτους .

   Επιπλέον να θυμίσω ότι η μαντήλα επιβλήθηκε και ως μόδα μεταξύ των μουσουλμάνων γυναικών στα πλαίσια μιας θρησκευτικής προπαγάνδας και εξάπλωσης του Ισλάμ που αρχικά ξεκίνησε από την Τουρκία με πρωτεργάτη τον Ερντογαν.Θα έλεγα πως προσωπικά δεν με ενοχλούσε μέχρι χθες η θέα της μαντηλας και πριν χρόνια με άφηνε αδιάφορη ,όμως αυτός ο εξαναγκασμός και η υποχρεωτική αποδοχή και η επιθετική  επιβολή με άμεσο τρόπο ,τη στιγμή που συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη και στη χώρα μας ,εμένα με ανησυχούν και με βάζουν σε θέση άμυνας .Επιπλέουν δεν τη θεωρώ αξιοπρεπή εμφάνιση θεωρώ ότι προσβάλλει την γυναικεία υπόσταση ,ειναι δειγμα συντηρητισμού και θρησκευτικού φανατισμού ,όπως ακριβώς δεν θεωρώ αξιοπρεπή τη μίνι φούστα και τα ψηλοτάκουνα που φέρουν οι μαθήτριες στις παρελάσεις και εμπίπτει στο άκρως αντίθετο .

  Επιτέλους ας σκεφτούμε σοβαρά και ας προβληματιστούμε πριν προβούμε σε οποιαδήποτε κρίση που αφορά το σύνολο της κοινωνίας μας η οποία φαίνεται πλέον να έχει χάσει το μέτρο ,δεν ακούει τις φωνές της λογικής και βιάζεται να υιοθετήσει τη μια ή την άλλη άποψη ανάλογα με το ποιος την κατευθύνει .Όπως παραδείγματος χάριν ακούσαμε τον  Υπουργό Παιδείας κο Φίλη να μας λέει επί τη ευκαιρία της Εθνικής μας εορτής ότι  "..........Η 25η Μαρτίου συμβολίζει τα γενέθλια της σύγχρονης Ελλάδας. Γι αυτό και τα γιορτάζουμε με δυναμισμό κάθε χρόνο, ANANAΝΕΩΝΟΝΤΑΣ τη ματιά μας στην Επανάσταση του 1821, καθώς τη στοχαζόμαστε μέσα σε ΝΕΕΣ κάθε φορά ΣΥΝΘΗΚΕΣ.............Επίκεντρο της γιορτής, διαχρονικά, είναι το σχολείο, όχι μόνο γιατί τα παιδιά, ως οι νέοι πολίτες πρέπει να μάθουν να τιμούν και να σέβονται την πατρίδα τους, αλλά και γιατί η παιδεία έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση και στη δημιουργία της εθνικής μας ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ....."

  Και ερωτώ τον κο Υπουργό ο οποίος παρεμπιπτόντως έλαμψε δια της απουσίας του από τους εορτασμούς : ποιες είναι οι ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ που μας αναγκάζουν να δούμε με ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ ματιά την Επανάσταση του 1821 ?  και τι εννοεί με τον νεολογισμό ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ,όταν πριν λίγο καιρό ο ίδιος είχε απορρίψει την γενοκτονία των Ποντιων ? για ποια συλλογικότητα ομιλεί ?

  

MONKEYDONIA

 Εχθές σε συνέντευξη του ο κος Μουζαλας επέκτεινε τα βόρεια σύνορα μας και αποκάλεσε τα Σκόπια Μακεδονία ! Θα μπορούσε να ήταν και έτσι αν είχαμε εθνικιστικές βλέψεις όπως μας κατηγορούν όλους εμάς που επιμένουμε ότι το ιστορικό όνομα Μακεδονία είναι Ελληνικό και δεν χαρίζεται  .Όμως μη βιάζεστε ειρωνικό είναι το παραπάνω και δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν μια τέτοια προσέγγιση όσοι επιμένουν ότι είναι εθνικιστική κορώνα να ισχυρίζεσαι και να επιμένεις στην Ελληνικότητα του ονόματος το οποίο απέκτησε  εθνικό ενδιαφέρον για εμάς από τη στιγμή που έγινε αντικείμενο εδαφικών και άλλων διεκδικήσεων απ την μεριά των Σκοπίων .Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τα παραπάνω και έχουν διάθεση να μου αποδώσουν  χαρακτηρισμούς εθνικιστικούς και όχι εθνικούς ,παρακαλώ από τώρα να αποχωρήσουν  σε άλλο blog να συνεχίσουν εκεί την ανάγνωση .

  Ζούμε σε εποχές όπου ο καθένας μπορεί να κατηγορηθεί και να διασυρθεί για το οτιδήποτε προκειμένου να εξυπηρετηθούν διάφορες  σκοπιμότητες ,έτσι λοιπόν αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ο Δημήτρης Καμμένος μόλις ανέλαβε εξουσία το ΣΥΡΙΖΑ που έμεινε στην ιστορία ως ο υπουργός των 12 ωρών , κατηγορούμενος για αντισημιτισμό και ρατσισμό επειδή ανάρτησε την παραπάνω   φωτογραφία σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης .Η δική μου εντύπωση για τη συγκεκριμένη φωτογραφία και έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Ευρώπη είναι ότι περιέγραφε τη φασιστική νοοτροπία της Ευρώπης και τίποτα περισσότερο όπως ισχυρίστηκαν αυτοί που παραίτησαν τον Υπουργό .Αντιθέτως σήμερα δεν βλέπω να δείχνουν την ίδια ευαισθησία και μάλιστα για ένα εθνικό θέμα,ειδικά  ο κος Τσιπρας ο οποίος τότε αντέδρασε αστραπιαία .Κε Τσιπρα μου να σας ρωτήσω ? είστε πρωθυπουργός της χώρας που λέγεται Ελλάς ? εκπροσωπείτε τα συμφέροντα της πάνω σε όλα τα θέματα και κυρίως τα εθνικά ? και αν ναι γιατί δεν δείχνετε την ίδια ευαισθησία όταν υπουργός σας αποκαλεί την γειτονική χώρα "Μακεδονία" ? επιτέλους πόσους   εφιάλτες και κερκόπορτες να  αντέξει αυτός ο τόπος ? Βαρεθήκαμε  και κουραστήκαμε από τις αβλεψίες και τις άλλες ανοησίες που μας κατακλύζουν από παντού και δείχνουν ερασιτεχνισμό ,επιπολαιότητα και ανικανότητα να διαχειριστείτε την εξουσία που σας εδόθη από τον λαό.

    Όσον αφορά τον κο Μουζαλα  επειδή ισχυρίστηκε ότι έκανε λάθος εν τη ρύμη του λόγου του ,η απάντηση μου είναι η εξής  : Λανθάνουσα γλώσσα λέγει την αλήθεια ! δηλαδή κε Μουζαλα μου δεν κάνατε λάθος ,αλλά εκφράσατε την χαλαρή σας εθνική συνείδηση ή ακόμα χειρότερα την πολιτική του κόμματος σας που πλέον αποδεικνύεται επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας είτε με τα μνημόνια ,είτε με το μεταναστευτικό και τους χειρισμούς σας ,είτε με το χθεσινό σας ατόπημα το οποίον εάν και εφόσον ήταν λάθος θα το εντοπίζατε και θα δίνατε εντολή να κοπεί στο μοντάζ .Κρίμα και μου ήσασταν συμπαθής εσείς και το αριστερίζων κόμμα σας .Τελικά είστε και λίγοι και επικίνδυνοι και σας παραπέμπω στη δήλωση του μακαρίτη Σκοπιανού Γκλιγκόροφ που ομολόγησε  με θάρρος και παρρησία  την Ελληνικότητα της Μακεδονίας κάτι το οποίο η τότε πολιτική ηγεσία δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ .

   Τελειώνοντας το άρθρο αυτό διαμαρτυρία, παραθέτω την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη του διάσημου Αμερικανού Καθηγητή της  Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ Στέφεν Μίλλερ, ο οποίος με μια μνημειώδη επιστολή του, προς το επίσημο Περιοδικό του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaeology Magazine»,λέει τα εξής :

http://www.ribandsea.com/articles/1400-stephen-miller-na-giati-i-makedonia-einai-elliniki

http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/

ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ : ΦΥΣΙΚΗ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ;

     

     

     Μερικές φορές   συμβαίνουν διάφορα γεγονότα τα οποία εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι τα είχαμε διαισθανθεί ή τα είδαμε σαν όνειρα .Αυτό συμβαίνει σε αρκετούς ανθρώπους και πολλοί διερωτώνται αν έχουν την ικανότητα  να προβλέπουν .

     Επειδή προσωπικά πατάω γερά στη γη  ή έστω έτσι θέλω να πιστεύω και επειδή αρκετό διάστημα με απασχόλησε έντονα ,ειδικά μια περίοδο της ζωής μου που είχαν πυκνώσει τα διαισθητικά φαινόμενα ,αποφάσισα να το διερευνήσω .Πολλοί ισχυρίζονται ότι ισχύει ο νόμος της έλξης ,δηλαδή ότι σκεφτόμαστε ,το ποθούμε πολύ  και το οραματιζόμαστε έντονα , θα μας συμβεί ,διότι ασυναίσθητα αρχικά και αργότερα συνειδητά εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση .Άλλοι πάλι αντιθέτως πιστεύουν στο κάρμα ( στις ανατολικές φιλοσοφίες είναι πιο έντονη αυτή η πίστη ) και πως όλα συμβαίνουν κάτω από ένα σχέδιο που έχει δημιουργηθεί για εμάς ,χωρίς ποτέ κανένας να μπορεί να ξεφύγει από τα προβλεπόμενα και αφήνουν τη ζωή τους στην τύχη τους αυτή .Οι αρχαίοι μας είναι γνωστό ότι πίστευαν στις μοίρες που έρχονταν κατά τη γέννηση ενός παιδιού να ορίσουν το μέλλον του .

    Θα έλεγα ότι είναι δυο διαμετρικά αντίθετες απόψεις .Η πείρα μου με δίδαξε πως ο άνθρωπος όντας σοφός παρατηρητης των δεδομένων ,απορροφά από το περιβάλλον του τις διάφορες ενδείξεις τις οποίες και επεξεργάζεται στο ασυνείδητο και στην δεδομένη στιγμή με βάσει τις πληροφορίες που ήδη έχει ενσωματώσει ,προχωρά σε προβολή αυτών που πρόκειται να του συμβούν είτε σαν σκέψεις ,είτε σαν όνειρα .Τα δεδομένα αυτά όταν υλοποιούνται τις περισσότερες φορές δεν έχουν τη μορφή του απρόβλεπτου γιατί παντα ο άνθρωπος δρα με βάσει το ψυχολογικό του υπόβαθρο  και βάσει των δυνάμεων του ,πνευματικών και σωματικών ( επιλογές ) .

     Έτσι λοιπόν καταλήγω ότι και οι δυο απόψεις εξυπηρετούνται από τη ίδια την φύση της ζωής και επομένως τίποτα το μεταφυσικό δεν υπάρχει που θα μας προκαλέσει να πούμε ότι γινόμαστε μέντιουμ ,μάντεις ,διαισθητικοί ή οτιδήποτε άλλο που δεν έχει καμιά μα καμιά λογική βάση .Προσωπικά εμπιστεύομαι πολύ τη διαίσθηση μου χωρίς όμως να της προσδίδω μαγικές ιδιότητες γιατί θεωρώ ότι είναι μέρος τους εαυτού μου και η οποία τις περισσότερες φορές βγαίνει σωστή και δεν κάνει λάθος .

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ... ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟ

   

  

  Πριν δυο ημέρες ήταν η επέτειος του θανάτου της μεγάλης ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη .Παρακολουθώντας ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση για τη ζωή της ,ξαναθυμήθηκα πόσο πολύ την έχω θαυμάσει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο .Το πάθος αυτής της γυναίκας ήταν αξεπέραστο και αυτό διακρίνονταν όχι μόνο στον τρόπο που έπαιζε στον κινηματογράφο και το θέατρο αλλά και στη ζωή της γενικότερα ,στην αγάπη της σε κάθε τι Ελληνικό και τελευταία με τον τρόπο που διεκδίκησε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα . "Δεν ξέρω πότε θα γυρίσουν ,δεν γνωρίζω αν ζω τότε ,αλλά αν έχω πεθάνει όταν  θα επιστρέψουν ,εγώ θα ξαναγεννηθώ ", είχε πει .

  Ένας από τους ρόλους που ενσάρκωσε στον κινηματογράφο και μου αρέσει ιδιαίτερα  ήταν αυτός της Στέλλας στην ομώνυμη ταινία του Μ. Κακογιάννη .Ο ρόλος αυτός της πήγαινε γάντι όχι μόνο γιατί ταίριαζε στο ταμπεραμέντο της αλλά πιστεύω ότι τον ερμήνευσε άριστα ,της χάρισε δε το κορυφαίο  βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Κανών.Αυτή η ταινία σταθμός της καριέρας της θεωρώ ότι ήταν ύμνος προς στην γυναικεία απελευθέρωση που θα διχάσει την ελληνική κοινωνία της εποχής ,αλλά και αργότερα. Η κορυφαία σκηνή όπου ο συμπρωταγωνιστής της αφαιρεί τη ζωή με τη γνωστή έκφραση ''Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι " ,έμεινε στην ιστορία ,του κινηματογράφου ,αλλά και σε πολλούς αποτελεί  παίγνιο και τρόπος αστεϊσμού ,χωρίς να αντιλαμβάνονται το βάθος του συμβολισμού .Ωστόσο  παρακολουθώντας αυτήν την ταινία μου γεννήθηκαν διάφορα συναισθήματα και σκέψεις ,οι οποίες μέχρι και σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν  οι ίδιες .Αναλογίστηκα ποια είναι η θέση της γυναίκας στην κοινωνία  ,πως είναι οι σχέσεις της με το άλλο φύλο και πως αντιμετωπίζεται από τον άνδρα όταν εκφράζει την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας της.

   Αυτό είναι πολύ  ξεκάθαρο στην ταινία ,βλέπουμε το ζευγάρι εκείνης της εποχής να είναι ρομαντικά ερωτευμένο ,η πρωταγωνίστρια  με τις δικές της προσωπικές  θέσεις απέναντι στη ζωή ,έχει κάνει τις επιλογές της με μια ελευθερία και ειλικρίνεια όσον αφορά την αυτοδιάθεση, η οποία έρχεται σε σύγκρουση με τα θέλω του συντρόφου της .Εκείνος  αποζητά  να την κατέχει απόλυτα και ολοκληρωτικά,θύμα και αυτός της κοινωνίας που απαιτεί από δυο φύλλα να παίζουν  συγκεκριμένους ρόλους ,θέλει να της παρέχει συζυγική προστασία ,ενώ εκείνη γνωρίζει από την αρχή ότι το μέλλον  που της επιφυλάσσεται δεν της ταιριάζει διότι έχει απόλυτη γνώση του εαυτού της ,ξέρει τα όρια της  και μοιραία θα καταλήξει στην φυλάκιση  της ψυχής της ,σε σχέση συνεξάρτησης και στο θάνατο του έρωτα, αιώνιο ζητούμενο που έχει για εκείνον .Όπου στο τέλος και προκειμένου να επιβάλλει την θέληση του  επάνω της  ,προεκτείνει στο μαχαίρι την  υποτιθέμενη δύναμη του ,με το οποίο της αφαιρεί τη ζωή ,μοιραία κατάληξη την οποία γνωρίζει και η ίδια εκ των προτέρων και αποδέχεται ,βαδίζει με θάρρος στην φυσική της εξόντωση  ενώ θα μπορούσε εύκολα να το βάλει στα πόδια για να μην  έρθει σε σύγκρουση με τον ερωτά της που δεν θέλει να χαθεί εξ αιτίας της ζωής που της προτείνει. Θυσιάζει την ίδια της ζωή ! Ύμνος στην απόλυτη γυναικεία ευαισθησία ,δύναμη που δύσκολα ένας άντρας αντιλαμβάνεται ,ενώ  η κοινωνία την  μεταφράζει ως μαζοχισμό η έλλειψη ελάχιστου αυτοσεβασμού....

   Βέβαια στη ζωή τα πράγματα εκτυλίσσονται εντελώς διαφορετικά , το κινηματογραφικό μαχαίρι πολλές φορές παίρνει τη μορφή καταπίεσης αλλά και σωματικής η λεκτικής βίας ,θέτοντας τη γυναίκα σε μια δεύτερη μοίρα περιοριστική ,συνεξαρτητική και όχι παράλληλη και συμπληρωματική με αυτού του άνδρα. Και έτσι ο έρωτας χάνεται και η αγάπη ,η εξέλιξη του έρωτα δεν βρίσκει την ευκαιρία να αναπτυχθεί και να ανθίσει  ,ανάμεσα στο ζευγάρι με τα γνωστά αποτελέσματα .Και ενώ η γυναίκα   κατέχει απόλυτα το μυστικό των υγειών σχέσεων ,η συνεργασία μεταξύ των δυο φύλων γίνεται  ελλιπής διότι ο άντρας παρερμηνεύει την δύναμη με την οποία τον έχει προικίσει η φύση και συχνά τη στρέφει προς λάθος κατεύθυνση ,με λάθος τρόπο,ενώ η γυναίκα πελαγοδρομεί σε λάθος μονοπάτια ,έρμαιο και αυτή ρόλων που της υπαγορεύονται και τους δέχεται ασυνείδητα .  

   Τελειώνω με την ευχή να βρουν επιτέλους τα δυο φύλα τη γνώση και τον προσανατολισμό τους ,έτσι ώστε να συνεργάζονται καλύτερα προς το συμφέρον όλης της ανθρωπότητας ,η γυναικεία φύση να λάβει επιτέλους  την αξία που της αναλογεί διότι βάζει πάνω απ όλα  την αγάπη που είναι  συνυφασμένη και με την μητρότητα την απόλυτη δόξα του ανθρώπινου είδους,οι ίδιες οι γυναίκες να κατανοήσουν ποιος είναι ο ρόλος τους ,ποια είναι η δύναμη τους και ποια είναι τα λάθη που χρειάζεται να αποφεύγουν  και  να ευχηθώ η σημερινή γιορτή να αποκτήσει τον συμβολισμό που της πρέπει και να σταματήσει να αναλώνεται για εμπορευματικούς σκοπούς ,διαφορετικά  δεν θα  έχει λόγο ύπαρξης .Χρόνια πολλά λοιπόν στις γυναίκες και σε όσους τις τιμούν και τις σέβονται.

https://youtu.be/X9slb_l8Ck0

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

-Με εννιά το πήρες το ενδεικτικό !!! αχαχαχαχα !!! γέλαγε και με κορόιδευε ο Στεφανάκος .

-Οχι με δέκα το πήρα ! είσαι κακός και δεν ξέρεις τι λες !

Είπα ψέμματα και άρχισα να κλαίω με αναφιλητά ,ενώ παράλληλα του γύρισα την πλάτη μου θυμωμένη και έφυγα τρέχοντας στη μαμά μου να με παρηγορήσει απ την ντροπή.Πίστευα μέσα μου πως άξιζα το δεκάρι και η πρώτη μου δασκάλα μου η Αλέκα με είχε αδικήσει και να που τώρα εξαιτίας της ο χειρότερος μαθητής της τάξης γέλαγε και με κορόιδευε .

Ήμουν μόλις 4,5 χρονών μια σταλιά όταν πρωτοπήγα νηπιαγωγείο .Την θυμάμαι την πρώτη μου δασκάλα την κα Αθηνά που ήταν καλή ,μας καλόπιανε ,μας μάθαινε χειροτεχνία και ένα σωρό τραγουδάκια παιδικά και κυρίως όταν κατουριόμασταν μας έπαιρνε απ το χεράκι και μας πήγαινε στην τουαλέτα ή αν δεν προλαβαίναμε φώναζε τη μαμά μας να έρθει να μας πάρει .Γι αυτό και την αγαπούσα και καμιά φορά ξεχνιόμουν και τη φώναζα μαμά.
Ύστερα πήγα στην πρώτη Δημοτικού .Ήμουν μικρότερο απ όλα τα παιδάκια μιας γιατί κέρδιζα χρονιά .Βέβαια ακόμα από το καλοκαίρι πριν ανοίξουν τα σχολεία είχα αρχίσει να μαθαίνω να μετράω μέχρι το δέκα και την αλφάβητα οπωσδήποτε να τη λέω και να τη γράφω απ έξω κι ανακατωτά .Όμως όσο κι αν προσπαθούσα πάντα κάτι μου διέφευγε ,κουραζόμουν γρήγορα ,πεινούσα ,διψούσα ,νύσταζα είχα το νου μου στο παιχνίδι και ήθελα τη μαμά μου.Πολλές φορές δεν καταλάβαινα τι μας έλεγε η δασκάλα και έτσι λίγο μετά τα γενέθλια μου ,μόλις πέρασε ο Μάρτης άρχισα σιγά σιγά να συντονίζομαι και να προσαρμόζομαι μέσα στη τάξη .Ήδη όμως η κυρία μας με είχε πάρει με κακό μάτι και το πρώτο μου ενδεικτικό είχε όλο εννιάρια ,μεγάλη στεναχώρια για μένα που ήθελα πάντα να είμαι σε όλα πρώτη .
Γι αυτό και με κορόιδευε ο Στεφανάκος εκείνη τη μέρα του Καλοκαιριού ,η ξανθόψειρα -έτσι τον έλεγα κοροϊδευτικά -που είχε κατάξανθα μαλλιά και κατακόκκινα μάγουλα από το φρέσκο αέρα της εξοχής.Οι γονείς του βλάχοι στην καταγωγή όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι εκεί γύρω ,δούλευαν στο εργοστάσιο που έφτιαχνε κασάκια ,έτσι λέγαμε τότε τα ξύλινα τελάρα που έβαζαν τα ροδάκινα οι χωριάτες της περιοχής .Ο ίδιος βέβαια είχε εφτάρι στο ενδεικτικό και πολλά ολοστρόγγυλα μηδενικά στα τετράδια μα δεν τον ένοιαζε διόλου ,ήθελε εμένα να πειράζει ο αλητάμπουρας ,όταν δεν σκότωνε πουλάκια με τη σφεντόνα του ή δεν μιλούσε εκείνη την ακατάληπτη για μένα γλώσσα των βλάχων .

Εκείνο το πείραγμα - προσβολή ήταν πολύ σπουδαίο για μένα .Την άλλη χρονιά έβαλα τα δυνατά μου με πείσμα να τους περάσω όλους ,ακόμα και την κόρη της δασκάλας την Λενιώ που την μπούκωνε η μάνα της στα διαλείμματα με φρέσκο μελάτο χωριάτικο αυγό κι εκείνη η άτιμη έπιανε στα μάτια μας την ζήλια και την πείνα και κατάπινε αργά κάνοντας τη δύσκολη για να την κανακεύει η μάνα της .
Εμένα η μάνα μου μου έβαζε μια φέτα ψωμί κι ένα κομμάτι τυρί τυλιγμένο σε χαρτοπετσέτα που πάντα το ξεχνούσα στην τσάντα μου τη σχολική και ποτέ δεν το έτρωγα γιατί μετά από ώρες τυρί και χαρτοπετσέτα γίνονταν το ένα και δεν μπορούσες να τα ξεχωρίσεις και να φας .Έτσι περνώντας απ το κοτέτσι της γειτόνισσας το πετούσα στις κότες μη τυχόν και το βρει η μάνα μου και μου τις βρέξει.Ποτέ όμως δεν έλεγα όχι σε ένα ξεροκόμματο για την ακρίβεια ζυμωτό ψωμί που μοιραζόταν μαζί μου η συμμαθήτρια μου η Ελισάβετ με το αστείο επίθετο που την κορόιδευα γι αυτό .Όμως εκείνη δεν θύμωνε ,συνέχιζε να μοιράζεται μαζί μου το ζυμωτό ψωμί που ζύμωνε η μάνα της και έψηνε τα βράδια όταν γυρνούσε κουρασμένη στο φτωχικό τους μετά την δουλειά της στα χωράφια .Την ίδια ώρα η δική μάνα μου έτρεχε στις μοδίστρες να ράψει και να κεντήσει ένα καινούριο φόρεμα ,ενώ εγώ διασκέδαζα με τη φίλη μου και συμμαθήτρια μου παίζοντας μήλα και πετώντας πέτρες στα κεραμίδια.για να τρομάξουμε την γιαγιά της που έβγαινε και μας κυνηγούσε ή καταβρέχαμε τα αγόρια με το λάστιχο για να τραβήξουμε την προσοχή τους.
Συχνά πήγαινα στην άκρη του φράχτη και χάζευα τους τσιγγάνους που περιοδικά έστηναν τον καταυλισμό τους κοντά στα σπίτια .Άναβαν φωτιές και έψηναν τα φαγητά τους ,οι γυναίκες φορούσαν πολύχρωμα ρούχα ,άπλωναν μπουγάδες , και τα παιδιά τους γυρνούσαν ξυπόλυτα χειμώνα καλοκαίρι 

-Μη πας εκεί ,με μάλωνε η μάνα μου ,θα σε κλέψει η γύφτισσα 

-Και που πάνε πατέρα όταν φεύγουν από εδώ ,ρωτούσα κάθε φορά όταν τους έβλεπα με λύπη να φεύγουν με τα κάρα .

-Πάνε σε άλλα μέρη άγνωστα ,μακρυά από εδώ ,μου έλεγε 

-Και πότε θα ξανάρθουν ? 

-Ισως την επόμενη Ανοιξη μου απαντούσε ,ίσως ποτέ....

Την Ανοιξη έρχονταν με συνέπεια τα χελιδόνια και αργά το καλοκαίρι γέμιζε ο ουρανός μελισσοφάγους ,ενώ στα τέλη του Φθινοπώρου παρατηρούσα τα σμήνη των πουλιών που έφευγαν νότια.Η ίδια η φύση μου δίδασκε την αλλαγή και ένα συνεχές πήγαινε έλα ανάλογα με την εποχή.

Την επόμενη χρονιά σοβαρεύτηκα ,έτυχα να έχω κι ένα καλό δάσκαλο τον κο Στάθη που ήξερε να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του και μου έδινε κίνητρο να συμμετέχω σε όλα τα μαθήματα τόσο πολύ που έγινα γρήγορα πρώτη μαθήτρια και γι αυτό πολύ δημοφιλής .Ξέρετε τότε ο πρώτος μαθητής είχε μεγάλη αίγλη δεν ήταν το σημερινό σπασικλάκι και όλοι αποζητούσαν τη φιλία μου .
Γι αυτο και  έγιναν φίλες μου οι 2 νεοφερμένες αδελφές δίδυμες κόρες στρατιωτικού που είχε έρθει με μετάθεση απ την Αθήνα στα χρόνια της χούντας .Για μένα η Αθήνα ήταν μύθος μια πόλη μαγική που είχε όλα εκείνα τα όμορφα που βλέπαμε στις ταινίες που μας πήγαινε ο πατέρας τις Κυριακές .Και οι άνθρωποι που έρχονταν από εκεί φάνταζαν στα μάτια μου περίεργοι και ενδιαφέροντες .
Έτσι φάνταζε στα παιδικά μου μάτια και ο πατέρας των δίδυμων κοριτσιών που ήταν ένας βλοσυρός πανύψηλος άντρας που γινόταν ακόμα πιο τρομαχτικός όταν φορούσε τη στολή με τα πολλά σειρήτια και το πρώτο που με ρώτησε αυστηρά όταν με κάλεσαν σπίτι τους ήταν τι δουλειά έκανε ο πατέρας μου .
Ήταν η πρώτη μου εμπειρία με τον ταξικό διαχωρισμό που έκαναν οι μεγάλοι και το θυμάμαι ακόμα .Φαίνεται ομως  ότι πέρασα τις "εξετάσεις"  γιατί τα κορίτσια συνέχισαν να με κάνουν παρέα μέχρι την επόμενη χρονιά που έφυγαν πάλι με μετάθεση και τις έχασα για πάντα .Ήσαν καλοντυμένες και κακοζωισμένες με στρουμπουλά χεράκια ,καθαρά νύχια καλοχτενισμένες και μύριζαν σαπούνι , σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά που τα ρούχα τους ήταν φτωχικά και τριμμένα και τα παπούτσια τους μονίμως λασπωμένα .
Καπως ετσι με συμπάθησε και ο Παναγιώτης με τα τριμμένα ρούχα και τα μεγάλα και μελαγχολικά του ματια που ήταν κι αυτός πρώτος μαθητής .Με κοιτούσε υπό γωνία κρυφά και κοκκίνιζε και έπιανα το βλέμμα του κάθε φορά που σήκωνα τα μάτια μου απ το βιβλίο.Δεν ήξερα τι μου συμβαίνει αλλά ώρες ώρες τα απογεύματα έπιανα τον εαυτό μου να βιάζεται να πάει την άλλη μέρα στο σχολείο μόνο και μόνο για να τον δω και όσο με κοιτούσε εκείνος τόσο η θέληση να γίνω καλύτερη φούντωνε μέσα μου.

Συχνά ο πατέρας με έπαιρνε απ το χέρι και πηγαίναμε στον μύλο να πάρει αλεύρι για τις πίτες της μαμάς .Ήθελα να πηγαίνω εκεί για να δω τον λύκο που είχε αιχμαλωτίσει ο μυλωνάς που ήταν και κυνηγός.Το λυπόμουν εκείνο το ζώο που το έβλεπα έτσι δεμένο και παράλληλα το θαύμαζα για τη ρώμη και την ομορφιά του .Δεν είχα δει ποτέ μου λύκο από κοντά παρά μόνο τους βαρείς χειμώνες άκουγα τα ουρλιαχτά τους όταν η πείνα τους έζωνε ,δεν έβρισκαν να φάνε και συχνά κατέβαιναν απ τα βουνά και τριγύριζαν στους γύρω λόφους που ήσαν τα μαντριά .Ακουγα τους πυροβολισμούς των τσομπαναραίων που προσπαθούσαν να τους διώξουν και τότε όλα τα παραμύθια που είχα ακούσει ζωντάνευαν και έδιναν χρώμα στην παιδική μου φαντασία .

Την επόμενη χρονιά ήρθε η ώρα να πάρει μετάθεση ο δικός μου πατέρας κι έτσι βρέθηκα με μεγάλη στεναχώρια και απογοήτευση στη μεγάλη πόλη αφήνοντας πίσω μου για πάντα τα όμορφα χρόνια και τους παλιούς συμμαθητές .Το σοκ της προσαρμογής ήταν μεγάλο ,η εσωτερική μετανάστευση έδρασε καταλυτικά μέσα μου και η αλήθεια είναι για χρόνια στα όνειρα μου έβλεπα το σχολείο μου, τους συμμαθητές μου ,τη παλιά μου γειτονιά και το σπίτι που μέναμε .Όταν μετά από χρόνια βρέθηκα εκεί έψαχνα με τα μάτια να βρω κάτι που να θυμίζει τα περασμένα όμως τίποτα δεν υπήρχε ,όλα είχαν κατεδαφιστεί και στη θέση τους είχε φτιαχτεί ένα Δημόσιο κτίριο .Δεν υπήρχε ούτε η λιμνούλα με τα χρυσόψαρα, ούτε οι κερασιές ,ούτε τα δρομάκια που έκανα ποδήλατο ,ούτε κι ο Παναγιώτης ,μονάχα ένα τμήμα απ το δασάκι με τα ψηλά πεύκα που μάζευα τα μωβ μανουσάκια και τα λιλά κυκλάμινα που λάτρευα.

Ο κόσμος αλλάζει και μεταναστεύει ,πάντα άλλαζε αλλά για μερικούς ανθρώπους το ριζικό τους θέλει η αλλαγή αυτή να είναι έντονη και δραματική.Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες και όπου κι αν βρεθείς πάντα θα τον κουβαλάς μέσα σου ,σαν όνειρο και σαν ελπίδα πως κάποτε θα γυρίσεις εκεί και καμιά φορά σε στοιχειώνει βασανιστικά η σκέψη πως θα επιστρέψεις να συνεχίσεις εκεί μια ζωή που δεν την έζησες ολόκληρη και άφησες στη μέση .