Πριν δυο ημέρες ήταν η επέτειος του θανάτου της μεγάλης ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη .Παρακολουθώντας ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση για τη ζωή της ,ξαναθυμήθηκα πόσο πολύ την έχω θαυμάσει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο .Το πάθος αυτής της γυναίκας ήταν αξεπέραστο και αυτό διακρίνονταν όχι μόνο στον τρόπο που έπαιζε στον κινηματογράφο και το θέατρο αλλά και στη ζωή της γενικότερα ,στην αγάπη της σε κάθε τι Ελληνικό και τελευταία με τον τρόπο που διεκδίκησε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα . "Δεν ξέρω πότε θα γυρίσουν ,δεν γνωρίζω αν ζω τότε ,αλλά αν έχω πεθάνει όταν θα επιστρέψουν ,εγώ θα ξαναγεννηθώ ", είχε πει .
Ένας από τους ρόλους που ενσάρκωσε στον κινηματογράφο και μου αρέσει ιδιαίτερα ήταν αυτός της Στέλλας στην ομώνυμη ταινία του Μ. Κακογιάννη .Ο ρόλος αυτός της πήγαινε γάντι όχι μόνο γιατί ταίριαζε στο ταμπεραμέντο της αλλά πιστεύω ότι τον ερμήνευσε άριστα ,της χάρισε δε το κορυφαίο βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Κανών.Αυτή η ταινία σταθμός της καριέρας της θεωρώ ότι ήταν ύμνος προς στην γυναικεία απελευθέρωση που θα διχάσει την ελληνική κοινωνία της εποχής ,αλλά και αργότερα. Η κορυφαία σκηνή όπου ο συμπρωταγωνιστής της αφαιρεί τη ζωή με τη γνωστή έκφραση ''Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι " ,έμεινε στην ιστορία ,του κινηματογράφου ,αλλά και σε πολλούς αποτελεί παίγνιο και τρόπος αστεϊσμού ,χωρίς να αντιλαμβάνονται το βάθος του συμβολισμού .Ωστόσο παρακολουθώντας αυτήν την ταινία μου γεννήθηκαν διάφορα συναισθήματα και σκέψεις ,οι οποίες μέχρι και σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν οι ίδιες .Αναλογίστηκα ποια είναι η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ,πως είναι οι σχέσεις της με το άλλο φύλο και πως αντιμετωπίζεται από τον άνδρα όταν εκφράζει την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας της.
Αυτό είναι πολύ ξεκάθαρο στην ταινία ,βλέπουμε το ζευγάρι εκείνης της εποχής να είναι ρομαντικά ερωτευμένο ,η πρωταγωνίστρια με τις δικές της προσωπικές θέσεις απέναντι στη ζωή ,έχει κάνει τις επιλογές της με μια ελευθερία και ειλικρίνεια όσον αφορά την αυτοδιάθεση, η οποία έρχεται σε σύγκρουση με τα θέλω του συντρόφου της .Εκείνος αποζητά να την κατέχει απόλυτα και ολοκληρωτικά,θύμα και αυτός της κοινωνίας που απαιτεί από δυο φύλλα να παίζουν συγκεκριμένους ρόλους ,θέλει να της παρέχει συζυγική προστασία ,ενώ εκείνη γνωρίζει από την αρχή ότι το μέλλον που της επιφυλάσσεται δεν της ταιριάζει διότι έχει απόλυτη γνώση του εαυτού της ,ξέρει τα όρια της και μοιραία θα καταλήξει στην φυλάκιση της ψυχής της ,σε σχέση συνεξάρτησης και στο θάνατο του έρωτα, αιώνιο ζητούμενο που έχει για εκείνον .Όπου στο τέλος και προκειμένου να επιβάλλει την θέληση του επάνω της ,προεκτείνει στο μαχαίρι την υποτιθέμενη δύναμη του ,με το οποίο της αφαιρεί τη ζωή ,μοιραία κατάληξη την οποία γνωρίζει και η ίδια εκ των προτέρων και αποδέχεται ,βαδίζει με θάρρος στην φυσική της εξόντωση ενώ θα μπορούσε εύκολα να το βάλει στα πόδια για να μην έρθει σε σύγκρουση με τον ερωτά της που δεν θέλει να χαθεί εξ αιτίας της ζωής που της προτείνει. Θυσιάζει την ίδια της ζωή ! Ύμνος στην απόλυτη γυναικεία ευαισθησία ,δύναμη που δύσκολα ένας άντρας αντιλαμβάνεται ,ενώ η κοινωνία την μεταφράζει ως μαζοχισμό η έλλειψη ελάχιστου αυτοσεβασμού....
Βέβαια στη ζωή τα πράγματα εκτυλίσσονται εντελώς διαφορετικά , το κινηματογραφικό μαχαίρι πολλές φορές παίρνει τη μορφή καταπίεσης αλλά και σωματικής η λεκτικής βίας ,θέτοντας τη γυναίκα σε μια δεύτερη μοίρα περιοριστική ,συνεξαρτητική και όχι παράλληλη και συμπληρωματική με αυτού του άνδρα. Και έτσι ο έρωτας χάνεται και η αγάπη ,η εξέλιξη του έρωτα δεν βρίσκει την ευκαιρία να αναπτυχθεί και να ανθίσει ,ανάμεσα στο ζευγάρι με τα γνωστά αποτελέσματα .Και ενώ η γυναίκα κατέχει απόλυτα το μυστικό των υγειών σχέσεων ,η συνεργασία μεταξύ των δυο φύλων γίνεται ελλιπής διότι ο άντρας παρερμηνεύει την δύναμη με την οποία τον έχει προικίσει η φύση και συχνά τη στρέφει προς λάθος κατεύθυνση ,με λάθος τρόπο,ενώ η γυναίκα πελαγοδρομεί σε λάθος μονοπάτια ,έρμαιο και αυτή ρόλων που της υπαγορεύονται και τους δέχεται ασυνείδητα .
Τελειώνω με την ευχή να βρουν επιτέλους τα δυο φύλα τη γνώση και τον προσανατολισμό τους ,έτσι ώστε να συνεργάζονται καλύτερα προς το συμφέρον όλης της ανθρωπότητας ,η γυναικεία φύση να λάβει επιτέλους την αξία που της αναλογεί διότι βάζει πάνω απ όλα την αγάπη που είναι συνυφασμένη και με την μητρότητα την απόλυτη δόξα του ανθρώπινου είδους,οι ίδιες οι γυναίκες να κατανοήσουν ποιος είναι ο ρόλος τους ,ποια είναι η δύναμη τους και ποια είναι τα λάθη που χρειάζεται να αποφεύγουν και να ευχηθώ η σημερινή γιορτή να αποκτήσει τον συμβολισμό που της πρέπει και να σταματήσει να αναλώνεται για εμπορευματικούς σκοπούς ,διαφορετικά δεν θα έχει λόγο ύπαρξης .Χρόνια πολλά λοιπόν στις γυναίκες και σε όσους τις τιμούν και τις σέβονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου