ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΙ ΑΠ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ....

 

"Αυτοί που αρπάνε το φαί απ' το τραπέζι, κηρύχνουν την λιτότητα"


Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να 'χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Πώς ν' αναρωτηθούν πού 'θε έρχονται
Και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα
Δεν τά'χουν ακόμα δει
Όταν σημαίνει η ώρα τους

Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί
Γι'αυτό που είναι ταπεινό
Ποτέ δεν θα υψωθούν

Το ημερολόγιο
Δεν δείχνει ακόμα την ημέρα
Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες
Είναι ανοιχτές
Κάποια απ' αυτές θα σφραγιστεί
Μ' έναν σταυρό

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι'αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα'ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Πόλεμος και ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά
Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα
Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από την μάνα
έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά
ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Μιλάνε για ειρήνη
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος
Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Καταριούνται τον πόλεμο
Διαταγές για επιστράτευση
Έχουν υπογραφεί

Στον τοίχο με κιμωλία γραμμένο
Θέλουνε πόλεμο
Αυτός που το΄χε γράψει
Έπεσε κι όλας

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Να ο δρόμος για τη δόξα
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε
Να ο δρόμος για το μνήμα

Τούτος ο πόλεμος που έρχεται
Δεν είναι ο πρώτος
Πριν απ' αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι
Στους νικημένους ο φτωχός λαός
Πέθαινε απ' την πείνα
Στους νικητές ο φτωχός λαός
Πέθαινε το ίδιο

Σαν θα'ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή
Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός

Νύχτα
Τ'ανδρόγυνα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους
Οι νέες γυναίκες θα γεννήσουν ορφανά

Στρατηγέ το τανκς σου
Είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα
Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται οδηγό

Στρατηγέ το βομβαρδιστικό
Είναι πολυδύναμο
Πετάει πιο γρήγορα απ' τον άνεμο
Κι απ' τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται πιλότο

Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ
Ξέρει να πετάει
Ξέρει και να σκοτώνει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-ξέρει να σκέφτεται


Μπέρτολντ Μπρεχτ- "Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου"
(Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)

ΛΕΥΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

Πρωινό Δευτέρας και έξω χιονίζει ,το λευκό πέπλο που απλώθηκε από βραδύς  και η παγωνιά κάνει τη μετακίνηση μου αδύνατη .Κάθομαι στον υπολογιστή να δω τα νέα .Ένα ατύχημα στον περιφερειακό ,καραμπόλα  με κατεύθυνση Δυτικά τον κρατά κλειστό από ώρα και η δυσκολία της πρόσβασης επικυρώνεται ,θα μείνω στο σπίτι .Κοιτάζω απ το παράθυρο τις ασπρισμένες στέγες των σπιτιών ,χιονίζει ακόμα ,ο καιρός γκρίζος και αργεί να ξημερώσει.

Πέφτω σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία  ,μου φαίνεται γνώριμη, οικεία και την κοιτάζω επίμονα .Μου θυμίζει πολλά ,άναρχα το μυαλό ταξιδεύει από εδώ κι από εκεί .Τσαλαβουτάει ψάχνοντας  στις μνήμες και σκαλίζοντας ανασύρει εικόνες πότε ευχάριστες και πότε δυσάρεστες .Θέλω να  φύγω και νοιώθω εγκλωβισμένη σε ενα λευκό κελί ,εσωστρέφεια και παγωνιά με τυλίγουν .Σήμερα τα χρώματα είναι άσπρο της αδιαφορίας και της απάθειας ,γκρίζο της θλίψης και της μελαγχολίας.  Λένε πως τα μεγάλα ταξίδια τα κάνεις με το νου και με τη σκέψη πηγαίνεις όπου θελήσεις .Πιάνω την ενδοσκόπηση με αρωγό τον Καζαντζάκη ,και ξεκινώ το ταξίδι μου δραπετέυοντας .

 "Δεν κάνουμε  άλλο  ταξίδι  παρά  γύρω  από  την  ψυχή  μας  ή το πολύ - πολύ  μέσα  στη  ψυχή μας.  Δεν  βρίσκουμε  στην  άλλη   άκρη του κόσμου, στις πιο παράξενες ξωτικές χώρες παρά την ίδια μας την εικόνα" 

 "Τέλεψα,  όλες μου τις θητείες, είμαι ένας λεύτερος άνθρωπος, δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση, δεν  ελπίζω  τίποτα,  απέχω  από  τον αγώνα όχι από ραθυμία ή δειλία, παρά γιατί ξέρω" 

"Τι ξέρεις;" 

"Το τέλος όλων των πραγμάτων....... Ναι ήξερα όλα αυτά τα συνθήματα, τ' αυτιά μου τα ' χανε χορτάσει, μα είδα πίσω από τα λόγια αυτή την αγυρτεία και το κενό".

"Δεν είμαι καλός , δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος. Αβάσταχτη είναι η ευτυχία και η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι. Δεν είμαι φως, είμαι η νύχτα, μα μια φλόγα λογχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει, είμαι η νύχτα που την τρώει το φως. Αγάπα τον κίνδυνο, τι είναι πιο δύσκολο; αυτό θέλω. Να 'σαι ανήσυχος αφχαρίστητος απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντάει βολική να τη συντρίβεις".

(Καζαντζάκης ,αποσπάσματα)

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ

 

"Τι έχεις; "

" Τίποτα... μία κατάθλιψη"

" Ξέρεις τι είναι η κ α τ α τ ο ν ί α; Ξέρεις; Ξέρεις; ... είναι ο πρίγκιπας της ερήμωσης... ο πρίγκιπας του κενού..."

Οι ήρωες του Πίντερ είναι πάντοτε τοποθετημένοι και κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, ενός γραφείου, ενός σπιτιού. Εγκλωβισμένοι. Περιορισμένοι. Και μέσα σε αυτόν τον πάντοτε πεπερασμένο χώρο προσπαθούν να ανιχνεύσουν και να βρουν καινούριες ή παλιές διαστάσεις του πάντοτε άπειρου χρόνου. Σαν ένα μόνιμο παιχνίδι του Χώρου με τον Χρόνο . Το σκηνικό των έργων του σαν ένα μόνιμο ρινγκ ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πάντοτε αντιπάλους. Ποιος από τους δύο τελικά θα υπερισχύσει. 

Οι ήρωες του Πίντερ ξαφνικά παύουν να μιλούν. Σιωπούν. Αυτές οι διαρκώς παρούσες παύσεις και σιωπές μέσα στον λόγο του είναι σαν επιμελημένες προσπάθειες ανασύνταξης του Χώρου, του Χρόνου και του Λόγου. 

Λόγος δεν είναι μονάχα αυτό που εκφωνείται. Αλλά κυρίως -στις κρίσιμες στιγμές τουλάχιστον της επικοινωνίας- αυτό που δεν τολμά να λεχθεί. Το άφατο. Το οριακό. Αυτές οι διάσπαρτες ρωγμές ανάμεσα στον εκφωνημένο λόγο του δεν καταστέλλουν τη δράση. Αντιθέτως την πυροδοτούν προς νέες οδούς. Διακτινίζουν τη δράση του και την επαναπροσδιορίζουν. Διαθλάσεις του λόγου και διακτινισμοί του.

enet.gr

Το ταξίδι στη σιωπή (Χάρολντ Πίντερ) 

H ΕΥΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

  

Η Εύα περπατούσε στους κήπους του Παραδείσου με μια πολύ θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπο της. Ξαφνικά, άκουσε τη φωνή του θεού να τη ρωτάει:

-Τι δεν πάει καλά στη ζωή σου; 

Η Εύα απάντησε ότι δεν είχε με ποιον να μιλήσει.

Ο θεός, που ήθελε να τη βλέπει ευτυχισμένη, είπε ότι μπορούσε να δημιουργήσει έναν σύντροφο για εκείνη, τον οποίο θα ονόμαζε «άντρα».

-θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μην είσαι μόνη, συνέχισε ο θεός, αλλά ακόμα κι έτσι δεν υπόσχομαι πολλά, καθώς εσύ έχεις ήδη πάρει τα καλύτερα στοιχεία και δεν πρέπει να πλάσω δύο ίδια πράγματα. Το καινούριο αυτό δημιούργημα μου θα είναι ατελές, θα του λείπει ένα πλευρό, θα λέει πολλά ψέματα και, όταν αισθάνεται ανασφάλεια, θα φέρεται υπεροπτικά.

-Κανένα προτέρημα; 

-Σκέφτομαι. Ίσως, για να μην ανησυχείς για την τροφή, θα είναι πιο επιδέξιο όταν θα χρειάζεται να κυνηγήσει ζώα. Ωστόσο, μην σου προκαλέσει εντύπωση αν θα είσαι αναγκασμένη να ακούς διάφορες ιστορίες για τις ικανότητες και το θάρρος του πριν τα παραδώσει για να φαγωθούν. 

-Τουλάχιστον θα σκοτώσει λιγάκι τη μονοτονία αυτού του Παραδείσου, είπε η Εύα. 

-Συμφωνώ, θα φέρεται όμως σαν παιδάκι και θα διασκεδάζει με ανοησίες, παραδείγματος χάριν καβγαδίζοντας και κλοτσώντας μια μπάλα. 

-Ακόμα κι έτσι θα είναι καλύτερα από το να είμαι μόνη μου όλη μέρα, επέμεινε η Εύα.

Ο θεός σκέφτηκε και ξανά σκέφτηκε και τέλος είπε:

-Εντάξει. Όμως, επειδή εκτός απ" όλα τα άλλα θα είναι και πολύ ματαιόδοξος, πρέπει να θέσω έναν όρο. 

-Και ποιος είναι αυτός; 

-Πρέπει να τον αφήσεις να πιστεύει ότι δημιουργήθηκε πρώτος.

( Koέλιο )

Η ΚΙΘΑΡΑ ΠΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ

"Εκείνη τη νύχτα, θυμάμαι ...

Έβρεχε στις χούφτες μου τα όνειρα κι εγώ,

έψαχνα τους ουρανούς να ξεδιψάσω!

Πήρα την κιθάρα μου και μέσα απ΄ τον κλαυσίγελό μου,

άρχισα να τραγουδώ!

.....................................

Το πρωί που ξύπνησα, η κιθάρα καταγής, έκλαιγε μονάχη!!!"


(Μάριον Μίντση )