Ήμασταν ακόμα στις αρχές του χειμώνα ,Νοέμβριος μήνας και την προηγούμενη μέρα έβρεχε συνεχώς και είχε σφοδρή κακοκαιρία. Έπειτα από ώρες καθάρισε επιτέλους ο ουρανός, παρ όλα αυτά είχε πολύ κρύο και υγρασία .Η νύχτα είχε απλώσει τα πέπλα της και ο γάτος κουλουριασμένος στα πόδια μου κοιμόταν ευτυχισμένος ενώ στο τζάκι η δυνατή φωτιά άφηνε στο δωμάτιο μια γλυκιά ζεστασιά . Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ ,ένα ολόγιομο φεγγάρι σηκώθηκε στο χειμωνιάτικο ουρανό φωτίζοντας με το ασημένιο φως του την οικουμένη ενώ τα αστέρια είχαν χάσει το φέγγος τους προσκυνώντας την ασημοστόλιστη κυρά που είχε την τιμητική της .Πανέμορφη ,απαστράπτουσα ,λαμπερή και ασημοκαπνισμένη ,ανέτειλε σκορπίζοντας την μοναδική της ενέργεια σε όλα τα πλάσματα επί της γης και μια παράξενη ησυχία απλώνονταν στη φύση χαρίζοντας στην ατμόσφαιρα μια ομορφιά απόκοσμα μαγική .
Εκείνη η μέρα είχε περάσει με δυσκολία και ένοιωθα αρκετά κουρασμένη ,νύσταζα πάρα πολύ και τα βλέφαρα είχαν βαρύνει από ώρα . Εριξα άλλο ένα ξύλο στη φωτιά και γύρισα στον καναπέ να τυλιχτώ στην αφράτη κουβέρτα μου ,ήταν νωρίς ακόμα να κοιμηθώ και συνέχισα να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο που είχα αρχίσει να διαβάζω από καιρό και το είχα αφήσει στη μέση .
Εκείνη την στιγμή ακριβώς από κάπου μακρυά διέκοψε απότομα την ηρεμία της νύχτας σκίζοντας την σαν κοφτερό μαχαίρι ένα ανατριχιαστικό ουρλιαχτό που έμοιαζε σαν το ουρλιαχτό ενός λύκου. Παράξενο πως να βρέθηκε εδώ ? να είναι κανένας μοναχικός λύκος που μαγεμένος από την ομορφιά του φεγγαριού βγήκε να το συντροφεύσει ? μπα αποκλείεται...... είπα από μέσα μου χαμογελώντας για την ανόητη σκέψη μου.Δεν έδωσα άλλο πια σημασία, θα παράκουσα σκέφτηκα και τυλίχτηκα και πάλι στη ζεστή μου κουβερτούλα .Τα μάτια μου είχαν αρχίσει ήδη να κλείνουν ,παρ όλα αυτά προσπάθησα να μη κοιμηθώ ,εξ άλλου ήταν πολύ νωρίς ακόμα .Συνέχισα το διάβασμα ,όμως αυτό το ουρλιαχτό όλο και πλησίαζε , δυνάμωνε και δεν μ άφηνε να ησυχάσω .
Εκείνη τη στιγμή ξαναθυμήθηκα το παραμύθι που είχα ακούσει κάποτε όταν ήμουν μικρή από τα χείλη της γιαγιάς μου .Το παραμύθι πάνω κάτω έλεγε πως κάθε άνθρωπος και κάθε πλάσμα επί της γης που γεννιέται έρχεται στο κόσμο με ένα καθήκον και ένα σκοπό και έχει την ευθύνη στην διάρκεια της ζωής του να το ανακαλύψει και να το υπηρετήσει με συνέπεια .Και το καθήκον του λύκου ήταν να επιστρέφει για να κρατήσει μια υπόσχεση που είχε δώσει να συντροφεύει την νεράιδα του φεγγαριού που βγαίνει τις νύχτες κάθε που έχει πανσέληνο.'Η νεράιδα της σελήνης αλλοπαρμένη και κάτω απ τη επίρρεια της , στήνει ξέφρενο xορό με ξέπλεκα τα μαλλιά της στα ξέφωτα του δάσους .Τις νύχτες αυτές που η σελήνη βασιλεύει πάνω στα αστέρια του σύμπαντος κόσμου αυτός ο λύκος της χαρίζει το τρομακτικό ουρλιαχτό του κάτι σαν χειροκρότημα και επιδοκιμασία κάνοντας έντονα αισθητή την παρουσία του από πολύ μακρυά. Γιατί νεράιδα και λύκος δεν πρέπει ποτέ τους να συναντηθούν ,μια πανάρχαια κατάρα που ακόμα τα μάγια της δεν έχουν λυθεί ,τους θέλει μακρυά τον έναν από τον άλλον παρ όλο που κάποτε αυτός ήταν ένα όμορφο γενναίο παλικάρι και εκείνη μια πεντάμορφη κοπέλα και είχαν πολύ αγαπηθεί .Έτσι εδώ και χιλιάδες χρόνια κάθε που έχει φεγγάρι επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία.
Τώρα πια με το ζόρι κρατιόμουν να μη βυθιστώ σε ένα γλυκό ύπνο ,όση ώρα προσπαθούσα να θυμηθώ το παραμύθι και δεν ξέρω αν τα κατάφερα τελικά .Την άλλη μέρα σκεφτόμουν έντονα αυτή τη βραδιά και αναρωτιόμουν αν το ουρλιαχτό που άκουσα ήταν αληθινό ή της φαντασίας μου παιχνίδι . Δεν ξέρω καν αν αποκοιμήθηκα και το είδα σε όνειρο,πάντως εκείνη τη νύχτα και με εκείνο το φεγγάρι ,είχα την αίσθηση πως ,όνειρα, φαντασία και παραμύθι κάτω απ την σφοδρή επιρροή της σελήνης μπορεί και να έγιναν στιγμιαία μια πραγματικότητα .Εσείς τι λέτε ,θα μπορούσε να ήταν αλήθεια ή το φαντάστηκα ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου