Είμαστε ακόμα στα μέσα Αυγούστου και η θάλασσα βράζει από ψάρια ,αν όχι παντού τουλάχιστον στον δικό μας ψαρότοπο, δίνοντας μας την ευχαρίστηση αναψυχής στο ψάρεμα αλλά και της γαστριμαργικής απόλαυσης, δοκιμάζοντας παράλληλα και τις μαγειρικές μου ικανότητες .
Ετοιμάζοντας τα φρέσκα ψαράκια για να μπουν στο φούρνο ακολουθώντας την αυθεντική πολίτικη συνταγή ,δεν μπορώ να μη θυμηθώ την γιαγιά μου την Ελένη που έλεγε συχνά κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι της νοσταλγικά όταν την φιλοξενούσαμε και είχαμε ψαράκια στο σπίτι : " Αχ και να είχαμε μια παλαμίδα από εκείνες που μας έφερνε ο μπαμπάς μου ,αχ παιδάκι μου ! " Και τα μάτια της από θολά έβγαζαν ξάφνου σπίθες σαν αναπολούσε τον Βόσπορο με όλες του τις ομορφιές .
Οι μόνες πληροφορίες που έχω είναι πως στο τελευταίο ταξίδι της προσφυγιάς προς την Ελλάδα πεθαίνει ξαφνικά ο προπάππος μου ο Αριστοτέλης από τις κακουχίες και χάνεται για πάντα κάθε ελπίδα και προοπτική γυρισμού .Οι δυο γυναίκες μάνα και κόρη έμειναν αναπάντεχα μόνες απ την ορφάνια που άφησε πίσω ο προπάππος παρέα με τις αναμνήσεις τους και τους καημούς τους ,λίγους καλούς συγγενείς που έστεκαν ο ένας στον άλλον στις δυσκολίες τους και τα ελάχιστα υπάρχοντα που έσωσαν ήταν η μαγιά για να στήσουν από την αρχή τη νέα τους ζωή .
Όταν αργότερα μεγάλωσε και παντρεύτηκε η γιαγιά και γεννήθηκαν τα δικά της παιδιά κι εκείνα μεγάλωσαν με την σειρά τους και έκαναν τις δικές τους οικογένειες πολύ λίγα από τις θύμησες είχαν περισωθεί και πάλι δεν ήθελαν να μιλάνε γι 'αυτά καθότι οι πληγές που άνοιξε ο ξεριζωμός και όλα τα καλά που άφησαν πίσω τους ,το σπίτι ,το βιός και όλη η περιουσία του παππού ,τους είχαν πληγώσει βαθιά .Μονάχα τα προικιά ,τα υφαντά ,τα κεντητά και ότι κατάφεραν να περισώσουν αυτές οι δυο λωξάντρες μιλούσαν για την άλλοτε κραταιά δόξα του Βυζαντίου και του πολιτισμού των Ελλήνων Ρωμιών που έσβησε τόσο απροσδόκητα εκεί στην Βασιλεύουσα ,στα περίχωρα της και σε όλη την επικράτεια του Πόντου και της Μικράς Ασίας .
Ωστόσο μαζί με τα λιγοστά υπάρχοντα έφεραν μαζί τους τον δικό τους πολιτισμό , την απαράμιλλη φιλοξενία τους .Θυμάμαι σαν παιδάκι να ξαπλώνω στα αφράτα στρώματα της προγιαγιάς μου Σοφίας με τα πάλλευκα δαντελλένια σεντόνια ,τα κεντημένα μαξιλαρόφυλλα και τα αφράτα παπλώματα που μοσχομύριζαν καθαρότητα και αρχοντιά γιατί παρόλη την τωρινή τους φτώχια ήσαν αρχόντισσες σε όλες τους τις εκδηλώσεις και δεν επέτρεπαν να πέσει η νοικοκυροσύνη τους ούτε σπιθαμή χαμηλότερα απ ότι ήσαν συνηθισμένες στην πατρίδα. Θυμάμαι την προγιαγιά μου Σοφία με ανοιχτά τα χέρια να βγαίνει στο δρόμο να μας υποδεχθεί με τη χαρά ζωγραφισμένη στο ολοστρόγγυλο και σκαμμένο από τις ρυτίδες και τα βάσανα πρόσωπο της αλλά με το χαμόγελο στα χείλη με την χαρακτηριστική θρακιώτικη προφορά της να λέει φωναχτά : " Μαρ καλώς τα ! Μαρ καλώς τα ! "
Κι όσο οι σκέψεις με ταξιδεύουν στο παρελθόν της οικογένειας ,τα ψαράκια μου ήδη έχουν ψηθεί ,το σπίτι μοσχομυρίζει και είναι έτοιμα να βγουν από τον φούρνο .Οι μυρωδιά του σκόρδου, της δάφνης ,του κρεμμυδιού και της ψημένης ντομάτας αγγίζουν το όριο της τελειότητας ευφραίνοντας και τον πλέον απαιτητικό ουρανίσκο .Ναι δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι άρχοντας, μονάχα ψυχή για να καταλαβαίνεις τι ακριβώς είναι η αυθεντική αρχοντιά ,που κρύβεται και πως πρέπει να έχεις καρδιά να την ανακαλύπτεις .
( Στην τελευταία φωτογραφία διακρίνεται και η παλιοκαιρίστικη υφαντή ποδιά κεντημένης στο χέρι από την προγιαγιά Σοφία η οποία περισώθηκε όταν την ανακάλυψα στα συρτάρια της μάνας μου λίγο πριν μας αφήσει για πάντα ).
